This is the moment. Lie Touw betreedt het podium. Het is zijn eerste keer. Het duurt heel even voordat Lie beseft hoe groot het podium eigenlijk is. Hij loopt van links naar rechts en van voor naar achteren. In zijn veel te strakke broek en grote waaierrok. Als ie het doet, dan doet ie het goed. Dus besluit Lie vanochtend in complete outfit ten tonele te verschijnen.
De spelregisseur die driftig ijsbeert voor het podium begint een beetje nerveus te worden. Het ijsberen, daar is ie inmiddels mee vertrouwd, maar artiesten die het podium te lang besnuffelen, daaraan heeft ie een bloedje hekel, een broertje dood. Hij ontploft bijna. Van binnen, maar laat dat niet zien.
De artiestenbegeleidster, tevens mentholcoach, knauwt op haar kauwgum en overziet de situatie. Het is nog vroeg, nadat het gisteren laat was. Ze wankelt een beetje op haar sleehakken die zojuist nog door dertig centimeter hoge sneeuw hebben geploegd. Het is koud en nat in Kiev. Ze trekt haar strakke plissérokje van achteren wat recht. Als perfectionista wil ze toch dat alles uiteindelijk op de juiste plek blijft zitten.
Dan komen drie alinea's plots samen. De introductie smelt samen en resulteert in een even bijzonder vervolg als hierboven. Van achter naar voren, gelijktijdig kan ik het niet optekenen, gebeurt hetvolgende:
Akileida (zo heet de artiestenbegeleidster) scheurt door haar rok omdat haar dronken benen niet langer standhouden, waardoor haar O-stand-benen uitmonden in een onbedoelde spagaat. De sleehakken aan het uiteinde van haar stelten klappen vervolgens om met een harde knal. Ze zijn van lood. En dat alles voordat Akileida ook maar een letter spreekt. Ze doet het alsnog liggend op haar rug, mompelt iets over opletten. Maar niemand die haar hoort.
IJsbeer Lars Ursus Joogi von Maritiem (waarom hebben regisseurs toch altijd van die ingewikkelde namen?) stopt heel even met ijsberen en ontdooit. Hij stijgt boven zichzelf uit en legt enkele seconden zijn ijskonijngedrag af. Licht cynisch vraagt ie aan Lie of deze intussen gevonden heeft wat hij zoekt, de microfoon.
Lie knikt wat verlegen met zijn hoofd. Hij staat nu voor de microfoon. De Euro-tune wordt ingezet. Ta, ta, tatata, ta tááá tááááá ... Een spotlight werpt spottend zijn licht op het verschijnsel dat achter de micro staat. Een kleine metamorfose vindt plaats. De voorheen schuchtere podiumkruiper herrijst tot statige man. Zelfs de spot is onder de indruk en laat zijn licht over het olieglimmend torso van de man glijden.
Oogverblindend reflecteert het licht vanaf zijn torso de zaal in. Lie werpt zijn grote blauwe brede rok af en springt op uit spreidstand. Als een ballerina torpedeert hij zichzelf strak rechtomhoog de lucht in. Met samengeknepen billen uiteraard. De hammies komen zo het beste uit. Zodra hij stevig landt op aarde reikt hij met zijn hand over zijn schouder en grijpt zijn lange zwarte staart. Houd deze twintig centimeter boven zijn hoofd en zwaait er grote rondjes mee, in slowmotion, met groot gebaar. Ondertussen kijkt Lie, ietwat doorgezakt met benen terug in spreidstand, zwoel de lege zaal in.
Ja, iedereen heeft hét en hém gezien. Akileida klapt met haar handen flauw applaus. Het klinkt hol in de grote zaal. Lars knikt kort. Het is goed zo. Tot morgen dan maar.
De volgende dag is de eerste halve finale. Lie gaat helaas niet door naar de grote finale. Kreeg zijn lange vlecht niet op tijd op- en omgewonden. Volgend jaar weer beter. Back to Montenegro. Alle drie bovengenoemde spelers hebben behoefte aan wat lucht. Aan zuurstof. Oxygene. O'G3NE oxygene.
