Inauguratie van een augurk

Zuur, bitter, maar ook sweat as life. Met deze kwalificaties op zak kijkt de augurk het publiek aan. Met een beetje weemoed. Want hij weet, vroeg of laat verdwijnt hij achter glas. Een lot, een noodlot zo u wil. Maar deze inauguratie pikt hij toch maar mooi mee. Zijn twee kleine ronde paranimfen zien spierwit van de spanning. Als ze maar niet het woord krijgen, is het enige dat ze kunnen denken. Ze zijn niet zo van de grote woorden. Broer augurk kan daar veel beter meer overweg.

De microfoon wordt onder de neus geduwd van de augurk. Of hij nog iets te zeggen heeft aan het publiek? Wel, eigenlijk niet zoveel. Ja, misschien dat hij zich groen en geel geërgerd heeft aan het campagne en champagne voeren. Hoeveel moeite het heeft gekost om tot op het laatst, zure bommen over de streep te trekken. Een kapitaal heeft het hem gekost. Maar hij is blij dat alle zure gezichten zich nu met hem keren naar de zon, die altijd schijnt. Een zon die alles groot maakt, net als hem. Hij heeft maar een missie. Gloren, gloren, gloren en laten gloren.

Met maanfiguren heeft de augurk helemaal niets. Veel te donker en duister. Veel te emotioneel ook. Maar dan emotioneel de verkeerde kant op. Life is like sunshine not a howling moon. Het is natuurlijk ook een beetje frustratie die doorspeelt. Als augurk is hij ooit afgewezen om mee te mogen reizen naar de maan. Hadden zijn tegenstanders dat toentertijd geweten, dan hadden ze de selectiecommissie vast gestimuleerd hem te kiezen. Een enkeltje maan, dat wel. Die zien we nooit meer terug. Het zal de zonnepresident augurk nog wel even tijd kosten voordat hij als eerste augurk de zon bereikt. Een kleine stap voor een augurk, een grote stap voor het augurkdom.

Langzaam wordt een glazen vitrine c.q. aquarium het podium opgereden. Een glasbak voor een glasbak. Het water is lauwwarm. Deze augurk is een gevoelig typje en de meest belangrijke augurk op aarde. Daar moeten we zuinig op zijn. Wie weet maakt hij de wereld wel weer groot again. En brengt hij de wereld en zichzelf een stukje dichter bij de zon, zonder zijn vingers en haren te branden. Wie weet of hoopt? Met geheven kin verlaat de augurk royaal zwemmend in roze badwater het toneel, op weg naar een akelig wit huis, zijn toekomstige gevangenis, zonder toren, voor vier jaar lang. Hij liever dan ik. De augurk ontvangt van het publiek een staande ovatie met niets dan stralende gezichten. Here comes the sun ... little darling ...here comes the sun ... and I say ... ta da da da ta da da ...to the loo ...