Gedsie. Potverdikkie. Emotie. Wat doe je toch met mij? Weet je wel wat je hier allemaal aanricht? Verschrikkelijk loeder. Jij wordt nog mijn ondergang. Je hebt me weer zover. En ik maar huilen, brullen, telkens weer. Wanneer breng je dit gruwelijke hartzeer tot een einde?
Ik raak door jou van streek. Je brengt in herinnering wat ik eigenlijk al lang probeer te vergeten. Ik voel me zo eenzaam, zo verschrikkelijk eenzaam. Emotie laat me alsjeblieft met rust.
Ik werk, ik vecht, ik bid, ik luister en bewonder. Maar iek, die emotie, die houdt mij maar eronder. Neemt me bij de hand en zwiert me in het rond. Tot bloed, zweet en tranen toe. Hij neemt me bijna te grazen. Maar ik, ik werk, vecht, bid, luister en bewonder. Loeder. Je krijgt me niet klein. Hoe groot je ook mag zijn. Ik worstel en kom boven.
Jij maakt mijn dagen zorgelijk en ’s nachts martel je mij met oude dromen. Ze eindigen nooit goed. Lieve emotie, geef me nu toch eens even een break. Laat me alsjeblieft vergeten dat ik een foutje heb begaan. Kun je echt niet zien, wat je met mij doet? Alsjeblieft, lieve emotie stel me nu toch vrij.
Ode aan Brenda. Vrij vertaald naar Tillis en Kearney. Niet gejat dus. Emoties. Aangevuld en aangezet. Potverdikkie nog aan toe.
