Met een grote veewagen rijdt Mister Skyban door New York City. Hij heeft haast want hij wil binnen een dag alle boroughs aandoen, Manhattan, Brooklyn, Queens, Bronx en Staten Island. Het is maandag, was- en plasdag. Tijd om de vuile was eens flink buiten te hangen. In deze metropool moet er toch genoeg aandacht te generen zijn voor dierenleed. Het is droevig gesteld met de Amerikanen, en bovenal met de New Yorkers. Er bestaat geen grotere vleesetende bevolkingsgroep in gans de United States of America. Mister Skyban heeft grote haast. Hij moet de dieren nog laden. Via Market Place heeft hij beslag kunnen leggen op een container vol met pluche knuffeldieren in alle soorten en maten. En het mooiste van al. Ze zijn allemaal roze, vlezig roze. De muziekinstallatie in de veewagen heeft hij alvast geïnstalleerd. Straks hoeft hij alleen nog zijn iPod vol met jubel- en juichgeluiden aan te sluiten en de demotour kan beginnen. Mister Skyban is met name benieuwd hoe zijn rockende veewagen gevuld met pluche knuffeldieren straks ontvangen zal worden in de Upper East en West Side.
Idealist is ie. Dwarse kunstenaar. Tekenaar, graffitiheld van de kwinkslagen en maatschappijkritiek. Niemand kent hem. Hij blijft consequent buiten beeld en weigert mee te werken aan iedere vorm van exploitatie van zijn werk. Zijn werk, kunst is het. Op straathoeken en vervallen gebouwen, in achterbuurten en winkelstraten… overal kun je hem tegenkomen. Zijn werk dan want hijzelf is de grote onbekende. Het draagt bij aan zijn heldenstatus. Achter het stuur van de met pluche beesten gevulde vrachtwagen zul je hem dus niet aantreffen. Of misschien ook wel. Onbekendheid geeft je de nodige bewegingsvrijheid. Hoe dan ook, hij is er druk mee, hij is er klaar voor. Zijn “finest hour” is vandaag. Geen graffiti maar een rijdend statement. De hypocrisie aan de kaak; de confrontatie van hard met zacht, van aaibaar met hapklaar, van ontroering met gezonde trek, van leven met dood, van lichaam met geest.
Met piepende remmen stopt Mister Skyban de veewagen voor huisnummer 423 West 46th Street. Het Market Place adres bevindt zich in midtown Manhattan en brengt hem bij Fools Company. In dezelfde straat ligt het Westside Animal Hospital en een stukje verder, in 10th Avenue, Hells Kitchen Groom Room, een beautysalon voor honden en katten. Een toepasselijke omgeving om een container pluche dieren op te halen. Bij de ingang van Fools Company wordt Mister Skyban opgewacht door een grote roze clown met foute ballonnen. Geen fool on the hill, maar een fool in Manhattan. De clown stelt zichzelf voor als Mickey M. Hij heeft een stem die nog het meeste weg heeft van een schorre Miss Piggy. Sterker nog hij lijkt er zelfs een beetje op. De roze manen van zijn clownsmasker en de blauwe grote ogen vertonen veel gelijkenis met het brutale varkentje van de Muppetshow. De pluche dieren liggen opgestapeld tegen de muur van Fools Company. Snel laden ze de dieren in de veewagen. Clown Mickey M. klimt achter het stuur en Mister Skyban kruipt achterin de wagen en installeert zijn iPod. Het circus kan beginnen.
Stekkertje hier, stekkertje daar “…and go!”. Mister Skyban springt de truck uit en gooit de achterdeur van het reeds rijdende vehikel dicht. Skyban lost op, Mickey M. vervolgt. Handen aan het stuur, de grote blauwe ogen op de weg gericht. Af en toe bekijken diezelfde ogen de achteruitkijkspiegels. Wat hij ziet bevalt hem. De koppen van de pluche dieren lijken klem te zitten tussen de uit dwarse planken opgetrokken achterbak van de truck. Blèrend, mekkerend, loeiend en hinnikend laten zij zich horen. Hier en daar worden de boerderijgeluiden afgewisseld met meer stads geblaf en gemiauw. De route is bekend. Het wordt een lange dag. Van 46th gaat het richting oost. 9th Avenue wordt gepasseerd, Avenue of the Americas en uiteindelijk 5th Avenue. Het is druk, uiteraard is het druk. Mensen op straat kijken op, stoten elkaar aan, blijven staan en verbazen zich. De truck met zijn bijzondere lading heeft alle aandacht. Mobieltjes worden gebruikt om elkaar te informeren, er worden foto’s gemaakt. De boodschap is duidelijk. De confrontatie raakt hen diep.
De emoties schieten vele kanten op. De ongerichte boosheid, geheven vuisten, het gevloek. Maar ook mannen en vrouwen met tranen in de ogen. Kinderen huilen uitbundiger. Het gaat aan niemand voorbij. Bij het naderen van 5th Avenue rijdt de truck stapvoets. Door enkele duizenden mensen wordt ie omringd. De onrust in deze groep neemt toe. Iemand oppert het idee om op te trekken naar Mac Donalds. Het blijkt de lont in het kruitvat. Op Broadway, 8th Avenue, 9th Avenue, Avenue of the Americas, 42nd street… alle Mac Donalds worden aangevallen en door een ontketende meute kort en klein geslagen. Het personeel wordt met het hoofd boven de frituurbakken gedwongen te zweren nooit meer vlees te kopen of te verwerken. Angstvallig zweren zij, ontdoen zich van hun bedrijfskleding en vluchten vervolgens de onrustige stad in. Politie en leger worden ingezet om de onrust enigszins te beteugelen.
De truck is ondertussen al lang verder doorgereden richting East River. Met de bestuurdersdeur geopend staat het statement in de ruigte van de rivieroever geparkeerd. Aan de rivier zelf staat Mickey M., onwetend van wat ie heeft aangericht, met een strootje in zijn mond en zijn gulp geopend zijn urine in de rivier te lozen.
Opgelucht is ie.
Co-column geschreven door Mien en FranK (de nieuwe schrijver van de VC (Vaste Column) van de maand op ColumnX. Ik heb het stokje, na een jaar lang schrijver te zijn geweest van de VC, aan hem overgedragen.
Dit filmpje van YouTube was aanleiding voor het schrijven van deze column.
