Columns van Harrie (Oktober 2015)

Met de groeten van Hack / Verkeer / 07-10-2015

Grote paniek op aarde volgens de andere kant. Snel ben ik in mijn TARDIS geklommen want er is geen tijd te verliezen. Onderweg ontvang ik instructies en die liegen er niet om. Ik krijg vrij spel en mag alle middelen inzetten om de paniek op aarde te helpen sussen. Sussen is niet echt de vraag. Oplossen moet ik dit probleem, voorgoed. Maar dat zal erg moeilijk worden, vrees ik. Ik ben inmiddels vertrouwd met dit soort problematiek uit andere Galaxies. Als er een ding wel moeilijk is om op te lossen dan is het ruis in communicatie. En hier is sprake van grote ruis. Hele grote ruis. En het zal ook weer eens niet op aarde zijn, waar de ruis zich afspeelt.

Ik word ontvangen door een chaotische man met een wilde bos haren en een grote, zeer grote glimlach rond zijn mond. Hij legt me het probleem verder uit. Met drukke handgebaren. Hij staat geen seconde stil en sjouwt met mij van links naar rechts. Daarbij pakt ie regelmatig amicaal mijn schouders vast. Rare man vind ik het. Hij draagt ook een raar pak. Helemaal niet aards. Voor Nederlandse (ik bevind me in Aalsmeer) begrippen al helemaal niet. Het is een bont pak. Een flinke grote kleurige ruit. Hij steekt enorm kleurrijk af tegen de grijze massa die de tribunes bevolkt. Ik bevind me in een koude kille studio.

Wat is nu het probleem precies. Ik word een beetje moe van de man die zichzelf voorstelt als Willem. Enfin Willem, wat is het probleem? Ik krijg een uiteenzetting over de laatste trends op het gebied van communicatie. Iets over internet, sociale media en andere ongein. Het schijnt dat door de exponentiële groei van dit gebeuren en de impact daarvan op communicatieprocessen, gezorgd heeft voor wanorde en wildgroei. Sterker nog, de wildgroei is zo uit de hand gelopen dat een aantal lieden besloten heeft zelf maatregelen te nemen om de chaos te verhelpen. Willem vertelt dat de ruis zo uit de hand liep dat de systemen die de communicatie mogelijk maakten allemaal plat kwamen te liggen. Omdat de mensheid op aarde sinds een tiental jaren alleen maar communiceert via internet en sociale media is een oplossing van de ruis cruciaal voor het voortbestaan van de aarde.

Maar wat is nu het probleem Willem? Dat is eigenlijk heel simpel. Het heeft allemaal te maken met Martine Hack. Met wie? Martine Hack, maar dat is een schuilnaam, vertelt Willem er meteen bij. Martine Hack is een meesterhacker die verantwoordelijk is voor de grote hack waar moeder aarde nu onder gebukt gaat. Alleen Martine is in geen velden of wegen te bekennen. Het schijnt dat ze zich terug heeft getrokken op een boerderij in de middle of nowhere. Dat is haast onmogelijk in het kleine Nederland. Er helpt maar een ding. Gehakt maken van die Martine. Dat is duidelijk. Ik weet genoeg en spring snel in mijn TARDIS. Ik programmeer snel een zoekprogramma op basis van de gegevens die ik zo juist van Willem ontvangen heb. Mijn TARDIS beschikt over een goede snoeifunctie en snel ga ik op zoek maar de juiste locatie. Onder in de akker zie ik tussen de mais een blonde vrouw zitten aan een klein tafeltje. Ze is druk bezig met typen op een tablet. Ze grijnst zodra ze me ziet aankomen. Maar ze rent niet weg.

‘Tsjop, tsjop!’, zegt en doet mijn TARDIS en weg is Martine Hack, weg ruis. Ik zoem nog even in op een klein papiertje dat zojuist nog op het tafeltje lag en door mijn maaimachine is weggeblazen. ‘Met de groeten van Hack’, staat erop geschreven, in een krom handschrift. Ik neem het mee als bewijsmateriaal. Je weet nooit of het nog ergens van pas komt. De rust is wedergekeerd op aarde. Missie volbracht. Ik keer weer terug naar de andere kant in afwachting van een nieuwe opdracht.


Matchfixing door de Andere Kant / Verkeer / 11-10-2015
Ik word nog een regelmatige bezoeker van moeder aarde. Meer specifiek van Europa. Nog meer specifiek van Nederland. De Andere Kant heeft me doorgestuurd om een dringend probleem te tackelen. En ik zeg tackelen, want dat is het meest treffende woord in deze. Met mijn TARDIS land ik op een groen plastic-achtig veld. Er staan wat grote blokken met plastic zitjes omheen en in de hoeken staan hele grote lichtmasten. Deze omgeving zal dus ook wel in het donker gebruikt worden, denk ik dan. Op het groene veld staan witte lijnen getekend waar ik geen touw aan kan vastknopen. Ook staan tegenover elkaar, zo’n honderd meter van elkaar verwijderd, twee rechthoekige dingen die overeind gehouden worden door een fijnmazig net. Te grote mazen om insecten in te vangen en te kleine mazen om ballen door te laten. Ja, ik heb me verdiept. Het schijnen grote ballenvangers te zijn.

Maar waarom sta ik hier nu met mijn TARDIS. Ik zal het u vertellen. Om even te ruiken aan een voetbalveld, om een bepaald landsbelang te dienen en om onderzoek te doen. Het landsbelang betreft dus Nederland. Dat land moet op een of andere manier rechtop blijven staan tegen reus Tsjechië. In iets wat heet een voetbalwedstrijd. Ik heb het opgezocht. Het schijnt een soort oorlog te zijn waarbij mensen vanaf de tribune en voor de televisie keihard schreeuwen, vloeken en tieren. Verbaast zijn, verwonderd, soms ook blij, maar meestal erg verongelijkt. Ik vergelijk het met de oude Grieken en Romeinen en hun arena-gevechten. Bloed aan de paal, wordt ook wel eens door het publiek gescandeerd. Nou, dat deden de Grieken en Romeinen ook. Volgens de overlevering en de geschiedenisboeken die ik aan de Andere Kant tot me genomen heb. Nou. Aangezien mijn opperbevelhebber aan de Andere Kant roots heeft met moeder aarde en specifiek met Europa en Nederland. Het schijnt dat ie een bloedband heeft met wat Amsterdammers is mij gevraagd om hulp te bieden bij een of andere belangrijke kwalificatie. Meer specifiek een voetbaluitslag te bewerkstelligen. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn TARDIS wordt daarbij een belangrijk wapen.

Hij is onzichtbaar gemaakt voor aardbewoners en kan heel goed keepen en scoren. Een zeldzame combinatie van talenten. Matchfixing is een ander talent dat ik op zeer korte termijn geleerd heb. Ik hoef niets anders te doen dan in de wedstrijd Turkije – IJsland goed te keepen voor IJsland, maar nog belangrijker, goed te scoren tegen Turkije. In ieder geval een doelpunt meer voor IJsland, hoe dan ook. Nou dat moet niet zo’n probleem zijn. Mits ik de landen natuurlijk goed uit elkaar haal. Heb me dan ook al verdiept in de uit- en thuisshirts. Als ik goed naar het rumoerige publiek luister schijn ik ook te weten wie wie is.

Het is nu zondag. Ja ik kan reizen in de tijd. De wedstrijd is gespeeld. Turkije – IJsland 0-2. En ik heb er niet eens veel voor hoeven doen. IJsland was duidelijk sterker. Turkije erg zenuwachtig. En toch, toch heb ik enorm op mijn flikker gekregen van mijn opperbevelhebber van de Andere Kant. Of ik de tweede opdracht niet tijdig had ontvangen? De tweede opdracht? Ja, het inzetten van de TARDIS op vier fronten, door gebruik te maken van gelijktijdige transmissie en meerkleurigheid? Ik begreep er niets van. Waarom ik Nederland ook niet een handje geholpen heb. Hoezo? Nederland – Letland 0-0. Hoe is het mogelijk? Kunnen ze dan helemaal niets zelf. Het kan verkeren. Zonder aanleiding. Blind verkeren. Met gemak, met speels gemak had ik daar in de Arena ook wel een balletje in het net geschopt. Met mijn onzichtbaar Oranje TARDIS. Dju! Missie gefaald!


Stiekem duurt het langst / Verkeer / 27-10-2015

Ik heb een geheime missie ontvangen van de Andere Kant. Een hevige en ik durf hem bijna niet te delen. Maar ik moet, want het treft u allen. De aarde is namelijk in gevaar. In het huidige intergalacticum heeft het niet lang meer houdbaarheid. Niet door vertellen, want er wordt stiekem mee gegluurd vanachter de schermen aan de Andere Kant. Ze zijn daar veel wijzer en veel verder op velerlei gebied. Klokkenluiders en hackers vallen in het niet bij de oerkrachten van de Andere Kant. Ik mag deze informatie eigenlijk niet delen, maar doe het toch. Mijn geliefde aarde staat op het spel en alle medewerking en informatie die gedeeld wordt is welkom en gewenst.

Spits de oren, ik ga het nu vertellen. Mijn chef stuurde mij een intergalactische mail en verklaarde daarin dat ik naarstig op zoek moest gaan naar oudere, eigenwijze figuren met zeggingskracht, geknecht en geknuppeld door het aardse leven, en heel belangrijk, met een scherpe zienswijze en gezegend met een haarfijne en scherpe neus die zeer vaak oplossingsgezind werkt. In bezit van gevoel voor serendipiteit en sterk in het ‘out of the box’ denken. Die zich niet laten tegenwerken en de les lezen door de grote massa, en geen enkele sterke persoonlijkheid naast zich dulden. Mijn chef eindigt de mail met de melding. Het zijn karakters, geen echte personen en ze houden zich meestal op in lugubere settings. Ze zijn aan het papier toevertrouwd en getranscendeerd op filmrollen. Ik krijg nog het advies mee om vooral te letten op Scandinavië en IJsland. De film- en televisieproducties, de series die daar vandaan komen schijnen nogal veel karakters te bezitten die van wanten weten. Niet vreemd want het is in die landen vaak steenkoud.

Ik richt mijn schijnwerpers eerst op Noorwegen en kom via via meteen terecht in IJsland. Geen toeval want ik jaag op een karakter dat mij is ingegeven. In het echte leven luisterend naar de naam Sofie Gråbøl. Zij zou de sleutel moeten zijn naar het grote raadsel waaronder moeder aarde gebukt gaat. Het raadsel dat de oplossing biedt voor alle aardkwalen. Een sleutel voor de oplossing van alle smerige uitstoot en uitschot op de aarde. Achter uitschot staat ‘IS’ met hoofdletters. Vreemd, heel vreemd. Subjectief en objectief, alle invalshoeken moet ik inzetten. Want de chef maakt geen onderscheid. Het subjectieve heult met het objectieve en vice versa. Zover was de chef en mij al duidelijk. Daarvoor hoef je geen cursus aarde te volgen. Zodra ik Sofie Gråbøl heb ontmoet zal ik haar eerst haar trui moeten afleggen. Dat is een tip die ik heb meegekregen. Daarna zal ik haar het vuur aan de schenen leggen. Alle data die in haar hoofd rondspoken moet ik zien te downloaden en te encrypteren. Ik krijg daar twee weken de tijd voor. Moet lukken. Het eindresultaat is een zinsnede van pakweg tien woorden die zo’n impact heeft dat alleen het uitspreken van de zinsnede op aarde leidt tot de ultieme bevrijding van alle smerige uitstoot en uitschot, subjectief en objectief.

ik denk nog even na. Wil ik deze missie eigenlijk wel laten slagen? Als ik sla houdt mijn werk op moeder aarde op, mijn geliefde planeet. Dan maak ik nooit meer rondjes met de TARDIS rond de aarde. zal ik er ook niet meer landen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van de chef. Ik voer het plan niet uit besluit ik. Niemand door vertellen hoor. Stiekem duurt het langst.


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.