Zondag 21 februari 2016 was het de derde zondag van de maand. Tevens mijn derde deelname aan het Open Poëzie Podium van PoëzieClub Eindhoven in de Oude Rechtbank te Eindhoven. 'Doe eens gek' luidde dit keer het thema. Dus ik dacht, laat ik me maar eens aanmelden via Facebook, op vrijdag 19 februari. Na 15 minuten (3 x 5 minuten) een bevestiging: 'Altijd welkom, Rob Mientjes!'. Dat getuigt van alertheid en vriendelijkheid. Ik had nog twee dagen om een keuze te maken uit mijn werk. 'Doe eens gek!' dacht ik meteen en ik koos voor drie stukjes, inclusief een kleine act. Eens uitproberen of dat kan.
Het open podium vond plaats in dezelfde ruimte als de vorige keer, in het Kunstcafé van de Oude Rechtbank. Dit maal zonder toezicht van Poetin aan de muur. Dit ter geruststelling van enkele aanwezigen. De ruimte liep al snel vol. Pierre Maréchal, de geestesvader van de PoëzieClub noteerde nog snel enkele namen op de deelnemerslijst. Tot mijn verbazing ook de mijne. Wie zat er dan achter dat Facebook? Vroeg ik me heel even af. Vijf regels met puntjes waren nog over op het overzicht van Pierre. Voor de laatkomers.
Een flip-over werd nog snel het podium opgetild. Een flip-over die vreemd genoeg de hele middag blanco bleef. Uitgezonderd de rode ruitjes, maar die stonden al voorgedrukt op het papier. Misschien dat ze in verbinding stonden met een ludieke voordracht die later op de middag plaatsvond. Een van de deelnemers had op een uitvouwbaar rood papier een aantal genummerde gedichten geprint. Het publiek mocht kiezen: "Welk nummer?".
Van heinde en verre waren de deelnemers toegestroomd. Zelfs uit Sliedrecht. Voor 51% dan. Van oorsprong. De andere 49% was liefde voor het Brabantse. Zelfs Amsterdam was sterk vertegenwoordigd. Een strak schema was niet nodig. Gelukkig maar. Na de tweede pauze was het mijn beurt. Met twee keer ervaring in mijn benen en keel, nam ik de draad op waar ik de vorige keer gebleven was. Doe eens gek dacht ik en laat ik maar beginnen met 'Consonantische fonemen'. Wetende dat ik problemen had met ademhalen tijdens de voordracht haalde ik de angst bij mezelf weg en benoemde de angst. Ik vroeg het publiek mij te attenderen wanneer ik in een luchtknoop dreigde te raken. Een last viel van me af. Naast de micro, die ik natuurlijk niet goed kreeg ingesteld door technisch onvermogen en biologisch ongeduld, had ik een barkruk geplaatst waarop een rieten mandje met kleine en grote chocolade paaseieren.
Ik gleed door de Consonantische fonemen heen met toch het nodig gestok. Het publiek nochtans greep niet in. Gelukkig maar. Applaus viel me ten deel. Ik merkte in mijn voordracht dat ik de tekst opmerkelijk ophoestte. Niet geoefend viel de timing en het tempo telkens wonderbaarlijk goed uit. Voorzienigheid of toeval? Ik zal het nooit weten.
Drie stukken ging ik niet halen. Pierre was streng maar rechtvaardig. Een kleine 'jammer' hoorde ik uit het publiek. Op dan maar naar het eindschot. De barkruk met eieren had ik er niet voor niets neergezet. Ik droeg mijn 'Leeswijzer voor multifunctionele mandjes' voor. Een parodie op cq verwijzing naar het immer vroeger ingezette paasgebeuren. Daar kwam het publiek al snel achter. Voor hen de lol en het eetgenoegen achteraf, voor mij wederom een goede podiumoefening in luchthappen. Het lukte, mijn act werd goed ontvangen. Met applaus. Kleine trots maakte zich van mij meester, waarvoor dank aan het vereerde publiek.
Na de literaire quiz (ik dacht 'doe eens gek' en ik vulde de antwoorden op de zes vragen vooraf in, nog voor ik de vragen wist, alle antwoorden beginnend met Maarten B. mijn favoriete schrijver) en de derde pauze was er nog een half uur ruimte voor improvisatie, een zogenaamde voordracht-carrousel. Daar liet ik nog snel mijn 'Beletselteken' los. Gekke beestjes zogezegd.
Wederom een geslaagde middag met mooie gedichten en verhalen. Voor herhaling vatbaar. Na afloop nog kort gebleven en een interessant gesprek gehad met een deelnemer over de troubles rondom POD (Printing on Demand). Met een voor mij nogmaals heldere bevestiging, niet doen! Tenzij de afspraken haarscherp zijn en nagekomen worden ... ha, ha. Een goede tip ook nog. Van het voordragen leer je ontzettend veel en dit neem je mee in het schrijven. Hoe komt een tekst over. Hoe dring je binnen in de hoofden van je publiek. Less is more. Vul niet te veel in, het publiek vult graag aan en is niet dom. Tsja ... en dan toch die ademhaling? Aan de inhoud van de longen ligt het niet. Heeft dat happen naar lucht niet te maken met graagte en enthousiasme? Een na- en overdenkertje.
Een fotoverslag van het Open Poëzie Podium is hier te vinden.
