Dat is wat mijn goeroe tegen mij zei. Men moet toch eenmaal aarden. En hij vond het tijd worden. Hij hoefde het niet eens naar mij te roeptoeteren. Ik begreep hem meteen. Vijftien boeken verder, bijna vier cycli van maan- en zonnewenden doorlopen, tig buiten mezelf ervaringen ondergaan, had ik voldoende wijsheid, ervaring en bovenal magma en hara verworven. Ik was eraantoe.
U kunt zich wellicht de schrik voorstellen lieve lezer. Nu moest het gebeuren. Voor het eerst zou ik me begeven op het pad van aarde. Niet langer mocht ik zweven. Nee, met beide voeten op de grond zou ik voortaan door het leven mogen en moeten gaan. Dat was even wennen. De eerste stappen op de aarde voelden dan ook zwaar. Ik was weliswaar op alles voorbereid, maar toch, de aarde is en bleef weerbarstig. Zoals gezegd en uitgelegd.
Ik had voor de zekerheid een mooi stukje aarde uitgekozen nochtans. Nou laat dat nochtans er maar af. Het bleek flutaarde te zijn. Mijn goeroe had me nog gewaarschuwd. Kies niet je geboortegrond maar probeer wat verder over de grens te kijken. Met kijken bedoelde ie natuurlijk voelen. Zo goed als hij me kende mijde hij dat woord. Het zou teveel zijn in een keer, én aarden én voelen. Too much! Maar eigenwijs als ik ben koos ik toch voor de moeilijke weg. Mijn geboortegrond.
Ooit had ik hem al eens betreden, met grote voeten, mijn geboortegrond. Was toentertijd al keihard uitgegleden. Maar dit was andere koek. Ik maakte voor het eerst contact met bedorven aarde. En ja, vertelde mij mijn goeroe, daar moest ik even doorheen. Mooi niet dacht ik. Ik ga hier even mijn geboortegrond nog langer betreden tot ie aardt. Echt niet. Deze modder zou nooit meer vastigheid geven. En toch. Goeroe raadde mij aan om door te pakken.
Met mijn handen aarden? Dat kwam er nog eens bij. Maar ik ben geen watje. En één voor één besloot ik mijn demonen te wurgen. Figuurlijk. Letterlijk waren ze immers al dood. Ik moest er zelf de hand in houden, sprak goeroe. Aldus geschiedde. Nu dorst ik ook wat verder te aarden. Ik ging naast een aantal naasten zitten en vroeg hen de oren van de kop. Dat kwam binnen. Langzaam begon mijn lijf een nieuw huis te worden. Maar dan compleet anders ingericht. Ik hield huis. En mijn goeroe knikte tevreden. Ik was goed bezig.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers.
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Men moet toch eenmaal aarden (24-07-2017)
