Ik heb het verschil nooit gezien en onderkend. Een eenhoorn is voor mij namelijk ook een monster. Je zult het maar hebben. Een hoorn op je neus? Alle hoon valt dan over dat ene lichaamsdeel heen. Monstrueus. Geen aandacht meer voor de schubbenhuid of de ongelovelijk dikke billen. Een oor dat buitendimensionaal uitsteekt. Ogen die loenzen. Alles valt in het niet bij de eenhoorn.
En als het er nu eens twee zouden zijn? De tweehoorn. Dat zou dan weer veel normaler zijn. Je ziet er dan twee. Niet zo heel bijzonder. Of wat te denken van een telescoophoorn? Een uitschuifbare hoorn midden op je gezicht. Dat kan alleen de vrouwtjes bekoren denk ik. Mag ik even op je gezicht zitten? Ik zie het al voor me. Dan ga je als man pas echt op je bek.
Bekken krijgt dan sowieso een geheel andere betekenis. Daar komen kindjes van. Wat me dan weer even terugwerpt op de vroege Middeleeuwen waarin mijn ouders zijn opgegroeid. Waarin mijn moeder werd wijsgemaakt als klein meisje dat van zoenen kindjes komen. Hoe vals. Een ongeruste puber na het eerste zoentje, dat doe je je ergste vijand niet aan.
Terug naar de monsters. Tegenwoordig een koosnaam. Want iedereen wil met monsters spelen. En dus ook met de eenhoorn. Het is alleen jammer dat ze zoveel lawaai maken. En als het nu nig echte oergeluiden waren dan zouden ze wat mij betreft ermee wegkomen. Maar nee. Het is slechts iel gepiep en geblieb. Weer een monster omgelegd. Ik haat telefoons en gameconsoles.
Geef dan toch maar de eenhoorn. Zo'n hele lange met aan het einde een krul. Een gigantische alpeneenhoorn, ja dat wil ik zien en horen. Een enorme telescopische glijstaaf die geluid maakt bij zijn hoogtepunt. Dat zou wat zijn. Monsterlijk eenhoornig.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers.
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Monsters en eenhoorns (25-07-2017)
