Ze laten hun kopjes er niet bij hangen, de druiven die aan de gulden zilveren rank hangen. De strijd om goud is weliswaar verloren, maar wat hebben ze gevochten. Eerst kregen ze het aan de stok met de druivenstokken en later ook met de jury. Niet zo vreemd, want druivenstokken zijn veruit favoriet onder oenologen die ook in de jury zaten. Oenologen liegen er niet om dat ze veel liever met stokken werken dan met ranken. Ranken zijn in de ogen van oenologen veel te grillig, onhandelbaar en gaan altijd de verkeerde kant op. Oenologen zijn gemaksmensen, zij zijn liever lui dan moe. Willen niet te veel nadenken, want dat hebben ze op de universiteit al tot in den treure moeten doen. Zij hebben het liefst alles op een rijtje. Dat de druivenranken het eerst aan de stok kregen met de druivenstokken en daarna ook met de oenologen valt dus goed te begrijpen.
Dit jaar vond de verkiezing van de druif van het jaar plaats in Brussel. En in de categorie druivendrager ging het als vanouds hevig te keer. De druivenstokken, de febbekes dus van de oenologen, plaagden de ranken voortdurend, lokten ze uit hun tent. Gevolg, een kleine oorlog op het wijnveld. De ranken delfden uiteindelijk het onderspit, trokken aan het kortste eind en vielen languit in de sloot. De ranken, grillig en sterk vochten tot het bittere eind, maar waren helaas in getale veruit de mindere. Honderden stokken tegen een tiental ranken, dat hielden ze niet vol. Hun druiven waren dan ook snel zuur.
Zo luidde ook het juryrapport. Het zoet wint van het zuur. De jury, bestaande (dus niet hangend, alweer een nadeel voor de ranken) uit oenologen, vinologen en sommeliers was eenduidig en unaniem. In de buitencategorie druivendrager scoorde de druivenstokken het hoogst. Orde, regelmaat en netheid gaven de doorslag. Hun overwinning smaakte zoet. Druivenranken zagen nog heel even wit voor ogen en konden het rode bloed van de stokken wel drinken, maar legden zich uiteindelijk toch neer bij de uitslag van de verkiezing druif van het jaar. Amai zunne. En nu een pilske.
Dit jaar vond de verkiezing van de druif van het jaar plaats in Brussel. En in de categorie druivendrager ging het als vanouds hevig te keer. De druivenstokken, de febbekes dus van de oenologen, plaagden de ranken voortdurend, lokten ze uit hun tent. Gevolg, een kleine oorlog op het wijnveld. De ranken delfden uiteindelijk het onderspit, trokken aan het kortste eind en vielen languit in de sloot. De ranken, grillig en sterk vochten tot het bittere eind, maar waren helaas in getale veruit de mindere. Honderden stokken tegen een tiental ranken, dat hielden ze niet vol. Hun druiven waren dan ook snel zuur.
Zo luidde ook het juryrapport. Het zoet wint van het zuur. De jury, bestaande (dus niet hangend, alweer een nadeel voor de ranken) uit oenologen, vinologen en sommeliers was eenduidig en unaniem. In de buitencategorie druivendrager scoorde de druivenstokken het hoogst. Orde, regelmaat en netheid gaven de doorslag. Hun overwinning smaakte zoet. Druivenranken zagen nog heel even wit voor ogen en konden het rode bloed van de stokken wel drinken, maar legden zich uiteindelijk toch neer bij de uitslag van de verkiezing druif van het jaar. Amai zunne. En nu een pilske.
