Co-column geschreven door Mien en Arta
Het was midden in de nacht toen het plotsklaps gebeurde. Ineens vloog mijn raam open. Vervolgens een zachte plof op de grond. Even moesten mijn ogen aan de duisternis wennen. Op de grond zag ik een klein mannetje zitten met opgetrokken knieën.
"Ik ben van de maan gevallen. Het doet pijn", snikte het mannetje luid.
Normaalgesproken zou ik in een situatie als deze moord en brand gillen. Maar één opmerkelijk feit weerhield mij hiervan. Het rechtopstaande plukje haar op zijn hoofd. Roodwitblauwgespikkeld en glimmend van gel. Het leek licht te geven. Twee felgroene oogjes fluoresceerden mij tegemoet. Het mannetje zag er moe uit.
"Wat heb jij een raar roodwitblauwgespikkeld lichtgevend haarplukje op je hoofd?" was mijn eerste reactie.
"Nee, jij trekt zeker volle zalen?" klonk het triest.
Ik besefte plots dat ik met mijn krulspelden in er niet bepaald charmant uitzag. Maar dat maakte op dit moment niet zoveel uit.
"Wat wil je eigenlijk, weirdo?"
"Ik wil alleen maar naar huis, dat is alles."
"Nou dan vertel eerst maar eens even hoe je heet."
Opflikkerende ogen.
"Htoubrky is mijn volwassen naam. Op de maan noemen ze mij meestal Mister Sandman."
Ik was helemaal verbaasd. Spontaan zette ik het bijpassende liedje in, waarmee ik toch hoopte wat verdriet weg te nemen bij het kleine manneke. Niets bleek minder waar. Het ventje vloog in blinde woede boven op mijn eenpersoonsbed.
Ik reageerde stoïcijns.
"Mijn naam is Lita en als je niet heel snel weer op het matje gaat, dan zet ik een tweede couplet in."
"Nee!" schreeuwde Sandman. "Ik wil niet voor niets naar huis. Elke keer als ik van de maan val beland ik bij een aardling. Zodra ik mijzelf dan voorstel begint ie dit afschuwelijke lied te zingen."
Mijn nieuwsgierigheid werd alsmaar groter.
"Waarom val jij telkens van de maan? Heb je soms last van evenwichtsstoornissen?"
"Nee, het is veel erger. Ik leid aan narcolepsie en val dus telkens in slaap op de meest onverwachte momenten. Doordat mijn spieren verslappen, verlies ik bovendien controle over mijn zandemmer. Rampzalig want die is gevuld met magisch zand. Wanneer aardlingen het in de ogen krijgen vallen zij acuut in slaap. Je snapt mijn onrust. Zeker overdag."
"Ik kan je wel helpen, denk ik."
Hoopvol staart Sandman mij aan.
"Dat wonderlijke lichtgevende haarpuntje van jou op je hoofd, is dat geen antenne?"
"Ja, dat klopt, ik vang er van alles mee op."
"Mooi", roept Lita. "Morgenvroeg eerst naar Mediamarkt voor het nieuwste gallacticamobieltje."
"Je be-be-doelt... Je bedoelt dat ik jou kan gaan bellen?"
"Yep, zodra jouw zandemmertje valt bel je mij. Dan gooi ik hem weer naar je terug. Als ex-worstelares heb ik de nodige krachttraining gehad. Dat gaat zeker lukken."
De volgende ochtend ging Lita meteen naar de Mediamarkt. Gelukkig hadden ze nog voldoende gallacticamobieltjes op voorraad.
"Zo, zullen we ze maar eerst eens testen?"
Sandman toetst het gallacticanummer van Moeder Aarde in en meteen erachteraan het privénummer van Lita. Tot zijn verbazing klinkt het vrolijke deuntje 'Brandend zand' van Anneke Grönloh.
"Hee Lita, het werkt!"
Drie nachten later word ik wakker van Anneke.
"Hoi Lita, met Sandman”, klinkt het heel ver weg.
“Heb zojuist mijn zandemmer laten vallen. Gooi jij hem even back to the moon? Die klote narcolepsie ook!"
Al snurkend valt Sandman aan de telefoon weer in slaap. Ik loop snel naar buiten. De zandemmer vliegt recht op mij af en ik vang hem op. Snel doe ik wat rek- en strekoefeningen om mijn worstelarmen te ontspannen. Voordat ik de emmer teruggooi bedenk ik dat het eigenlijk best saai is op de maan. Kleurloos. Kaal. Ach, weet je wat? Ik stop gewoon wat lieve bloempjes in de emmer en wat tomatenplantenzaadjes, misschien wordt het daar dan wat gezelliger. Zo gezegd , zo gedaan.
Met een reuzenworp gooi ik de zandemmer inclusief inhoud richting maan.
Een berichtje van Mr Sandman volgt: Emmer geland, dank je wel. Ik vind je lief. Groet, Sandman.
Als ik naar buiten loop zie ik dat de maan veel vruchtbaarder moet zijn dan Moeder Aarde. Op het normaliter vrij nors kijkende hemellichaam prijkt namelijk een enorme tomatenlach.
