Wat is jullie fijnste herinnering?
Daar hoeven de beide dames niet lang over na te denken. De geboorte van hun kinderen. Ja en het spelen van de kinderen in de straat, met elkaar. Vol trots vertellen ze over wie er vroeger in de straat woonden. Het was toen eigenlijk een elitestraat. Met de pastoor die woonde op de hoek, naast de school.
Wat is jullie vervelendste herinnering?
Die hebben we niet, roepen beide dames in koor. We hebben het hier altijd goed gehad. Geen vervelende dingen meegemaakt. Nooit. Dat de huizen hier plat moeten, dat vinden we wel erg.
Wat wensen jullie jezelf voor de toekomst?
Een goede gezondheid, zegt de een. De ander denkt even na. Het wordt nooit meer zoals het geweest is, verzucht ze even, ik hoop een goede verhuizing en dat ik nog kan aarden in een nieuwe omgeving.
Wat is jullie levensmotto?
Positief blijven en niet bij de pakken neerzitten, dat heeft mij altijd geholpen. Ik weet het nog niet, antwoordt de andere buurvrouw. Na regen komt zonneschijn. Nee wacht, ik weet er nog één. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Gniffelend vallen de beide dames elkaar in de armen. Ik zal je altijd blijven opzoeken buurvrouw en ook je krulspelden inzetten, als je dat maar weet. Een brede glimlach verschijnt op beide gezichten.
Wat willen jullie de jeugd die in de wijk achterblijft nog meegeven, dames?
Saamhorigheid, antwoordt één buurvrouw onmiddellijk, waarop de ander aanvult, ja, dat is erg belangrijk. En er voor zorgen dat je een eigen thuis maakt. Dat heb ik hier altijd gehad.
Ik ben onder de indruk van de kracht die beide dames uitstralen en het plezier dat ze met elkaar hebben. Samen brengen we een toast uit op de toekomst. Achter in de tuin hoor ik de oude notenboom, 55 jaren geleden geplant, stilletjes diep zuchten.
Mien zweeft en zwetst door Helmond-West
Gepubliceerd in Wijkkrant Helmond West Juli 2010 > Twee buurvrouwen
