Wat prijs ik mij gelukkig. Mijn goddelijk lijf kent gelukkig geen gebreken. Zo strak zit ik in mijn vel. Zo strak dat ik er kippenvel van krijg. Het heeft ook effect op mijn omgeving. Die krijgt van mij geenszins de bibber. Mijn omgeving laat mij de ruimte. Niets liever zwijmel ik wat in de zon. Rollebol wat in het rulle zand. Het liefst natuurlijk met een hanig typje. Een echte machohaan. Zo’n stoer kijkend zwart beest. Glanzend in de stralende zon met de borst vooruit. De zorro van het vogelrijk. Maar helaas. De werkelijkheid is anders. Dream on Hannie. Domme kip. Jouw medekippen treffen het een stuk slechter. Ja, ik weet het ik ben een echte lellebel. Soms wat ijdel. Maar kom op zeg, mag ik misschien? Mijn hormonen gaan ook wel eens met mij aan de wandel. Niets is een struise kip vreemd. Maar alsjeblief geef mij de ruimte. Want geloof me. Niets is zo frustrerend als gescharrel in een veel te nauwe megaschuur. Zij aan zij en schouder aan schouder. Niks, geen plek om eens een driftig sprintje te trekken. Droevig stemt het mij. Zie hier een gevederde bende morrend tokken. Hortend en stotend. Alsof ze willen zeggen: waar blijft toch die geile haan?
De hele kippenkliek zit te wachten op haar beurt. Dat werkt voor een haan niet bepaald opwindend. Mager en bleekjes loopt het hele zooitje zenuwachtig opgewonden tegen elkaar aan te botsen. De geile haan raakt daarvan behoorlijk de kluts kwijt. De arrogante kwast. Hij kan sowieso niet kiezen want al die kippetjes lijken op elkaar. En dan nog, ze zijn hem allemaal te magertjes en te bleek. Hij houdt niet van die Sonja Bakker kippen. Die zijn hem veel te kippig. Nee, veel liever gaat hij voor een struise kip, een type Rita of Adèle. Een rondborstige scharrel. Het liefst genomen in een ruime schuur. Want ook de haan die houdt van ruimte. Kukeleku.
Hanig en kippig dat wordt je van ruimtegebrek. Negen kippen de vierkante meter dat maakt een kip droef en amechtig. Ze schuren wat tegen elkaar om maar niet te vallen. De eierenproductie wordt kunstmatig hoog gehouden. Daar komt geen haan meer aan te pas. Daar kraait geen haan meer na. Machinaal worden de vierkante meters in megaschuren leeg gescharreld. Dat heeft toch geen pas. De wereldse scharrelkip heeft nooit een kipwaardig bestaan genoten. Zij heeft daardoor ook nog nooit een enkel scharrelei gegeven. Nee, in de grote legbatterijen wordt slechts geschuurd, onder koud licht en zonder muziek. De kippenromantiek is allang vervlogen. De scharrelkip huist sinds jaar en dag in veel te grote schuren op veel te drukke vierkante meters. De scharrelkip is fake. Het scharrelei dat is niet meer. Het heeft nooit echt bestaan. Een valse noemer is het scharrelei. Een schuurei klinkt veel geloofwaardiger.
Mien Haan
Ook gepubliceerd op website Gek op Klanten
