Ik houd zijn oren stevig vast, bang dat ik anders van hem afval. Voorzichtig leun ik over zijn hoofd heen. Ik kan mijn nieuwsgierigheid amper bedwingen. Ik wil graag zien wat hij ziet. Ik geniet van ieder moment en zuig de warme lucht die rond onze oren vliegt diep naar binnen. Het verwarmt niet alleen mijn longen, maar ook mijn buik. Om over het hart maar niet te spreken. Dat bonst sowieso in mijn keel. Al sinds we van de grond zijn opgestegen.
Het is een droomvlucht die ik onderga. Gelukkig heb ik mijn fotocamera meegenomen. Het bewijs moet vastgelegd. Wie zal mij anders geloven. Het wordt steeds warmer, we stijgen langzaam op. Mijn transportmiddel is zwijgzaam. Sinds de uitnodiging heeft hij niet meer met mij gesproken. Hij heeft me verteld dat hij me brengt naar waar ik op zoek ben. Un momento dado. De warmte wordt nu toch wel drukkend. Het zonlicht verblindt. Waar brengt deze rare vogel mij naartoe? Wat wil hij me laten zien?
Mijn transportmiddel praat. Ik kan het amper verstaan. Mijn oren staan in brand, net als de staart van de rare vogel. Ik raak nu toch wel lichtelijk in paniek. Waar en hoe gaat deze droomvlucht eindigen? "Pak je camera Mien! Kleinste sluitertijd!" Ik pruts wat aan mijn camera. "Leg hem stil tussen mijn oren en buk!" Ik begrijp er niets van maar reageer op de automatische piloot. "Afdrukken als ik ja zeg!" We vliegen recht de zon in. Hoe is het mogelijk? "Bukken, bukken, bukken!" Het vuur aan de staart van de vogel klimt over zijn rug richting mij. Ik heb nog maar heel weinig tijd. En dan, dan zie ik plots een gezicht ... een gezicht midden in de zon ... maar van wie ... ? Ik begin te huilen. Keihard. "Jaaaaaaa!" Ik druk af. Het moment is mij gegeven. Un momento dado.
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 8e schrijfopdracht op ColumnX (april 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
-Beschrijf een momentopname in een willekeurige situatie in 290-310 woorden.
