Een grote glazen kubus zweeft door een onmetelijke ruimte. De camera zoomt in op een apparaat dat midden in de kubus op een tafel staat. Er lopen vier figuren omheen in strakke witte latexpakken. Ze dragen dierlijke maskers. Op hun ruggen tekenen zich grote stekels af. Ze lijken op kleine witte draken (1) en spreken een vreemde taal. Twee termen keren regelmatig terug, ‘Chriii’ en ‘Strabasjjj’.
Plots tolt de kubus drie keer diagonaal om zijn as. De witte draken klampen zich vast aan het apparaat. De kubus komt tot stilstand. Met driftige haastgebaren maken de draken elkaar duidelijk dat er haast geboden is. Het apparaat maakt zoemende geluiden. Een flexibele kunststof arm schiet afwisselend over het oppervlak en door de ruimte boven het apparaat. Langzaam tekent zich een ronde vorm af.
De draken staan twee aan twee tegenover elkaar aan de tafel. Uit de tafel steken stangen met knoppen. Zodra een van hen aan een knop draait, kijken de anderen wat er op tafel gebeurt. Een ronde bol verschijnt. De camera zoomt in. Op de bol ontstaat een landschap, een stad. Een spierwitte Eiffeltoren richt zich langzaam op. “Chriii Strabasjjj, Chriii Strabasjjj.” De draken maken een vreugdedansje. Ze shuffelen op hun voeten, met de armen omhoog en de polsen loshangend in de lucht. Het lijken wel konijntjes.
Technomuziek klinkt keihard door de ruimte. Enorme lichtspots springen aan. Caleidoscopische kleuren waaieren in verfstromen uit over de glazen kubus. Het apparaat op tafel maakt een sissend geluid. De witte bol neemt kleur aan. De camera zoomt in. Eerst op de Eiffeltoren en dan op het Louvre. De camera glijdt het Louvre binnen. Schilderijen verschieten in vogelvlucht van wit monochroom naar kleur.
“Cut”, roept Lars (2). “De licht- en geluidseffecten lopen niet synchroon met de aardkweek. Het moet sneller. Ik wil ook meer duiding in deze fase. We passen het script aan. Iemand suggesties?”
Mompelend leggen de draken hun masker af. Het wordt weer een lange draaidag.
(1) Voorstel drakenrollen: Hugo Weaving, Patrick Stewart, Andy Serkis, Zoe Saldana.
(2) Met behulp van een interactief script en veel improvisatie werkt regisseur von Trier op geheel eigen en onnavolgbare wijze, vier maanden lang filmisch aan de kweek van een stukje nieuwe aarde, bestendig voor de nabije toekomst. Dit alles conform de opdracht die hij heeft meegekregen van een groot nieuw internationaal energiebedrijf, gespecialiseerd in moderne techniek. Hij moet voor de firma een prikkelende, nieuwsgierig makende en bovenal futuristische reclamefilm maken. De opnamen vinden in het diepste geheim plaats, ergens in Alaska. Moordende concurrentie ligt overal op de loer. We bevinden ons aan het einde van de eerste opnameweek.
Toelichting:
Geschreven n.a.v. 9e schrijfopdracht op ColumnX (mei 2015), van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
Schrijf een opzetje voor een film (drama's, tragi-comedy's, actiefilms, cartoons, etc ...). Denk eerst na over een verhaal dat verfilmd kan worden (fictief of autobiografisch). Dik het verhaal daarna in. Maak er een leesbaar geheel van in plusminus 300 woorden (275-325). Het verhaal kan later eventueel uitgewerkt worden tot een kort verhaal.
Addendum: De bedoeling is om een opzetje te schrijven voor een filmscript. Een leesbaar stuk dat een filmmaker uit zou kunnen dagen tot het schrijven van een geheel script. Het zou dus een openings/slotscène kunnen zijn, of juist een compact overzicht van een filmverhaal. Om het beeldender te maken zouden voorkeursacteurs/trices als voetnoot toegevoegd kunnen worden.
