Er staat veel publiek langs de kant. Ze staan er verkleumd bij. Koude gezichten, rode neuzen. Ik zoek nog een leeg plekje. Met een vriendelijk gebaar wring ik me ietwat verlegen tussen een stel bruine beren. Ze hebben zich goed verkleed.
In de verte zie ik de optocht al aankomen. Ik ben net op tijd. Een van de beren naast me heeft een raar standje. De benen zijn gekruist en met beide handen drukt hij wat zenuwachtig zijn knieën ritmisch naar beneden. Hij mompelt wat voor zich uit. Iets van ‘ik hou het niet meer’.
De grote prinsenwagen komt naderbij. De fanfare zet de nieuwste carnavalskraker in. Naast me zie ik de beer wegspurten. De blaasmuziek wordt hem te veel.
Kleine ode aan Gé Reinders
