Op zondag 1 mei, de dag van de arbeid, mijn debuut gehouden bij het open poëzie podium van PepperPlus. Het optreden vond plaats in het oudste café van Eindhoven, De Gouden Bal. Een café met grote geschiedenis. Ooit reed er nog een tram voorbij, richting de hut van Mie Pils.
Onder de bezielende leiding van Derrel Niemeijer werd om pakweg half vier afgetrapt met een muzikaal optreden van de jonge Duitse pianist Patrick Gnebner. Zijn pianospel deed me denken aan Philip Glass. Intussen had ik al kennis gemaakt met de kroegbazin van café de Gouden Bal. Zij toonde grote belangstelling voor de uitslagen van de eredivisie betaald voetbal. Met name de actuele standen van Ajax-Twente en PSV-Cambuur. Met behulp van mijn Samsung kon ik haar daarin voorzien. Andersom smaakte de Westmalle Tripel (van de plank) mij uitstekend. In welk café kun je nog je drankjes laten opschrijven? Chapeau! Het scheelt een hoop gedoe.
De optredens waren allen boeiend. Korte verhalen, gedichten, een kleine voordracht, tekst op muziek, vertalingen, zelfs een vlot betoog over bijzondere landbouwmachines, filosofie, Shelley, kortom vanalles trok in sneltempo voorbij. Zelfs Max Tailleur en Mevrouw van der Ven kwamen kortstondig voorbij. Pas helemaal aan het eind kwam ik zelf aan de beurt. Braaf had ik tot kwart voor zes gewacht in de veronderstelling dat ik niet meer aan de beurt zou komen. Vergeten op de dag van de arbeid? Dat kan toch niet. Ik wilde nog wel even werken.
Het verlossende woord kwam van Derrel. De verlossende vraag beter gezegd. Pierre Maréchal en ik mochten samen kiezen wie er van ons twee eerst mocht gaan. Pierre liet mij voorgaan. Zo kon hij de mooie en inspirerende middag beëindigen. Het valt niet mee om de aandacht van het aanwezige publiek aan het einde van de middag nog te triggeren. Maar het lukte. Met dank aan Max Tailleur, de flauwe grappenkamer die desondanks ooit vele toiletbezoekers gekluisterd hield. Het toeval wil dat het plafond van café De Gouden Bal vol hangt met oude ambacht, waaronder oude urinaals en ondersteken.
Hier kan ik niet zonder was dan ook mijn eerste korte verhaal. De hoge nood moest nog even opgehouden worden. Mijn tweede korte verhaal betrof Mevrouw van der Ven. Ooit werd zij bezongen in een mooi en ietwat treurig lied van Wim. Zou ze ooit wellicht een bezoek gebracht hebben aan De Gouden Bal? Het had zomaar gekund.
Het voordragen ging me goed af. Zonder haperen en lucht happen dit keer. Kortom het gaat steeds beter. Een bescheiden applaus viel me ten deel. Om zes uur sloot voor mij de deur. Honger riep me naar huis. Ajax en PSV hadden intussen beiden met een marge van 4 doelpunten verschil gewonnen. En Max ... die verstapte zich in Rusland helaas in zijn motor, in ronde 35, zo Sochi!
Een foto-impressie van het open podium is hier terug te zien. Inclusief een foto van de urinaals en ondersteken.
