Quasinonchalant frunnik ik wat aan mijn pen die brandend van verlangen in mijn handpalm ligt.
Want niemand, helemaal niemand mag nog weten wat ik in gedachten al wekenlang wil schrijven.
Elke verdachte beweging, en dat weet ik uit ervaring, kan mijn diepste geheim verraden.
Raadsels hebben zo hun functie, ze zorgen ervoor dat de spanningsboog des levens af en toe op springen staat.
Tegelijkertijd komt het besef dat ik mijn raadsels niet voor de eeuwigheid verhullen kan; ze schreeuwen om bevrijding.
Yeti nog aan toe, het idee om los te laten bezorgt me danig uitingsvrees, wie had dat gedacht?
Uitermate voorzichtig zijn is tot nu toe effectief gebleken, heeft stoute gemoederen smooth bedaard.
In mijn uitzonderlijke vasthoudendheid zelfs de meest nieuwsgierigen lichtelijk gefrustreerd.
Onophoudelijk heb ik mijn stoutste gedachten voor me gehouden en niet geventileerd, ik durfde immers niet.
Per slot van rekening had ik ook best veel te verliezen, wat stemde tot een naargeestig onderbuikgevoel.
Als ik nu eens een heel klein tipje van de sluier zou lichten, zou dat niet ontwapend zijn, voor mezelf en voor de lezer?
Stellig neem ik hierin onmiddellijk positie en standpunt, het moet er eens van komen, en eens is nu.
Durf, moed, lef en overtuiging vat ik bij de lurven en ik trek de horens zowat van de koe, leveren zal ik.
Fantastisch is de energie, het licht, de lucht die vrijkomt, als herboren voel ik mij.
Geloof het of niet, maar dit is sinds mensenheugenis het beste dat me overkomen is en hopelijk duurt het lang.
Hevig is ook de reactie van mijn vege lijf, redden is niet langer nodig, ik laat los en ga.
Jemig wat een zaligheid, hoe mijn hart bonkt in de keel en aders klotsen tegen mijn gespannen vel.
Kon ik dit gevoel maar eeuwig vasthouden; het moet, het zal, dit tij mag nooit meer keren.
Langzaam trek ik mijn kostuum uit en leg het masker af, wat heb ik überhaupt nog te verliezen?
Zwoel toon ik mijn diepste binnen en voel me vogelvrij met naakte veren en een gemoed van dons.
X-benen, ik durf ze eindelijk te tonen, geen wijde broek die deze lelijke stokken nog langer verhult, in spijker of in stof.
Charisma stijgt tot bovengrens en ik vraag me af, waarom heb ik toch mijn onderzijde zo ongelooflijk pijn en tekort gedaan.
Verdomt ook dat niemand mij eerder erop attent maakte, op mijn idiote fysieke en mentale afkeer in deze.
Belachelijk die gêne om niets, het publiek lacht voor de bühne gigantisch grote X-tranen en dat is niet om mij.
Nog maar amper bijgekomen van de schrik laat ik het onderwerp van spot nu voor goed rusten.
Met tot slot nog een moraal: Onthul verhullingen en kom naakt nader tot elkaar.
