Gelukkig heb ik op dit moment geen last meer van voetballen. Een mannenkwaal, ik weet het. Het schuurt, het jeukt en soms, soms doet het pijn. Het begint aan de onderkant. De eerste signalen voel je ergens bij en in je onderbuik. Althans dat denk je. Als man. Voor sommige mannen meteen een reden tot paniek. Ik niet. Ik raak niet zo snel in paniek. En zeker niet voor voetballen. Niet meer. Maar het is wel een lange leerschool geweest. Het heeft me veel moeite gekost om de juiste remedie en behandeling te vinden.
Ik zeg het eerlijk, en echte mannen onder ons, jullie weten er ongetwijfeld van, dat kan haast niet anders, het last hebben van voetballen, dat is niet niks. In het begin, toen ik nog maar pas last had van voetballen heb ik eerst een voetbaldokter geraadpleegd. Dat was wel even een zoektocht. Het stikt in Nederland namelijk van de voetbaldokters. Daar kom je pas achter als je er last van begint te krijgen, van voetballen, maar dat even ter zijde.
Ik heb heel wat kwakzalvers geraadpleegd. Met de nadruk op kwak. Ze konden er niets mee, met mijn voetballen. De meesten waren wel verbaast dat ik zoveel eeltvorming had. Gelukkig waren ze over een ding eensgezind, ze sloten allemaal uit dat het eventueel te maken had met eelt op mijn ziel. Eelt op mijn ziel had niets te maken met de eelt op mijn voetballen? Nou, daar was ik zelf ook al achtergekomen. Jammer van de kostbare consulten.
Eén dokter wist me echter toch de weg te wijzen. Een lamme goedzak van een dokter. Ja, ze bestaan. En ik hoefde niets te betalen voor zijn consult. Top. En het mooiste van al. Ik kon zelf (handmatig) voorzien in de benodigde medicatie. Deze voetbaldokter wees me op een vreemde afwijking onder aan mijn voetbalzak. Daar puilde een heel klein teentje uit. En verrek, in de spiegel van de behandelkamer zag ik het nu ook. Een heel klein teentje, met een scherp nageltje nota bene, puilde uit mijn voetbalzak. Ik begreep nu ook het schrijnend gevoel veel beter. De kriebel, de jeuk en ja zelfs de pijn. Het schuurde enorm, dat scherpe nageltje.
De oplossing had de voetbaldokter ook. Het eerste waar ik zelf aan dacht was knippen. Maar dat zou ik never nooit niet toestaan. Mijn voetballen waren me veel te dierbaar. Daar zat zowat mijn complete ego in. En van dat ego mocht echt niets afgeknipt. Herkent u het mannen? Maar de dokter kwam met een veel beter idee. Hij sprak voor mij de volgende verlossende woorden.
'Zalven meneer, met heel veel kwak. En dan komt het vanzelf goed. Als er één ding is waar voetbalzakken niet tegen kunnen dan is het zalven. Ik zal u ook vertellen waarom. Voetbalzakken zijn over het algemeen wat bot. Ja echt. De meeste zijn regelrechte botterikken. Ze houden absoluut niet van scherpe randjes. En al helemaal niet van zalven. Dat vinden ze zo'n gemelk. Begrijpt u. Ik gebruik voor de beste remedie dan ook het principe van homeopathie. Eerst de kwaal verergeren en dan volgt de oplossing vanzelf. Dus zeg ik. Zalven die handel, met heel veel kwak. En ik verzeker u. Het scherpe randje valt binnen twee dagen van uw nagel af. Het kleine teentje zal zich daarna ongetwijfeld snel terugtrekken. Is dat niet zo, dan moet u nog even terugkomen.'
Het advies volgde ik onmiddellijk op. Daarna heb ik geen last meer gehad van voetballen. Afkloppen. Wat de voetbaldokter voorspelde kwam uit. En nee, ik ga u niet vertellen hoe hij heet. Of nou vooruit dan, een hint. Hij is familie van Jan Zwartkruis. Nooit van gehoord? Zanger van de Carnavalskraker 'Nederland, die heeft de bal' (gezongen samen met André van Duin) en tevens opvolger van bondscoaches George Knobbel en Ernst Happel.
