Daar zit de man aan tafel en luistert naar de radio. Naar Domien. Zo meteen komt de nieuwe rubriek. Drie maal drie is negen en ieder raadt mijn eigen lied. Een soort tandenborstelkaraoke maar dan anders. Luisteren naar gorgelende muzieknoten- en lijntjes en dan maar raden.
Iedere luisteraar wordt gevraagd om precies om 08:05 voor de radio te gaan zitten. Maakt niet uit in welke vorm. De radio dan hè. Niet dat de luisteraar in lotushouding, kleermakerszit of gewoon op zijn knieën voor de radio moet gaan zitten. Nee, bedoeld wordt dat het niet uitmaakt of hij voor een stereotoren, een DAB, een horloge- of telefoonradio, aan of op een oortje gaat zitten. Het maakt niet uit. Voor een bakkie of wereldradio mag ook. Het mag allemaal.
Nog twee minuten te gaan. De man staart naar de broodplank voor hem op tafel. De boterham met kaas en ook die met ham, lijken naar adem te snakken in het boterhammenzakje, waarin ze samen verpakt zitten. Moet hij ingrijpen? Het brood wat lucht geven? Hij houdt niet zo van kleffe boterhammen. En al helemaal niet als deze nat worden van hun eigen asem. Zie, de kaas begint al te zweten en de ham krijgt blaasjes.
De man begint zenuwachtig te worden. Nog even en dan moet ie weer, hij voelt het, hij houdt het amper vol. Het gaat niet lang meer duren. Hij begint spoken te zien. De boterhammen lijken nu weg te lopen. Intussen kondigt Domien drie maal drie is negen aan en ieder raadt mijn eigen lied.
Dit is de druppel. De man trekt het niet meer. Loopt naar de keuken en haalt een Belgisch biertje van de plank, niet uit de koelkast. Niet te koud, precies de juiste temperatuur. Van de plank. Dat er überhaupt mensen zijn die Belgische biertjes in de koelkast bewaren, begrijpt de man niet. En hij komt geeneens uit België. Snel loopt ie weer terug naar de tafel. Trekt het biertje open en schenkt hem in een mooie bijpassende glazen bokaal en luistert naar Domien.
Ja, ja, beste mensen bij de radio, we gaan beginnen.
Hebben jullie goed afgestemd?
Telefoon bij de hand?
Hier komt het eerste lied.
Er zijn nog geen twee tonen heen of de man pakt de telefoon, zet hem aan, swipet naar het juiste contact, pusht op de app-button en toetst razendsnel de titel in. Zou hij vandaag op tijd zijn? Drie kleine kleutertjes. Zeker weten. In de laatste hiphopversie van Race against the Machine. Zeker weten. Moet hij dat er nog bijzetten? Snel tikt ie een tweede boodschap in de app. Voor de zekerheid. Het popt op onder zijn eerste appje.
De telefoon gaat. Domien aan de telefoon.
Met wie? Verschuuren? Die ken ik niet.
Van de radio? Oh, van de radio.
Heb ik prijs dan?
Hoe ik dit nummer heb gefantaseerd?
Nou, gewoon. Een Leffe triple heeft me dit ingegeven.
Cool? Nee, van de plank!
Ben ik live? Op de radio? Neuuuu ...!
Welke prijs ik wil?
Nou doe maar twee tickets Zwarte Cross 2017.
Uitverkocht?
Nu al?
Doe dan maar twee tickets Efteling.
Zomer ja.
Ja, ik geloof nog steeds in sprookjes.
Doeg!
