Dit is een verhaal van iemand die niet bestaat. Onbestaanbaar? Nee hoor, onder mijn vingers komt hij of zij die onbestaanbaar is tot leven. Dat is nu het mooie van schrijven. Je staat op, gaat naar het toilet, wast je handen, gezicht en oksels, poetst je tanden, kleed je aan, zet een kopje koffie, smeert een boterham, of twee, leest de krant, fysiek of digitaal, maakt niet uit, geeuwt eens stevig, strekt je armen daarbij hoog in de lucht, denkt wat na en voilà, daar komen de woorden al.
Hoe laten we hij of zij die binnenkort bestaat eruit zien? Compleet met alles erop en eraan of gemankeerd? Met een been eraf of arm of hoofd. Nee, dat laatste wordt een beetje moeilijk. Hoezo moeilijk? Zo overschat, dat hoofd in onze westerse wereld. Alsof je niet vooruit kunt met slechts een lijf, armen en benen? Echt wel. Zeker als het hele mooie armen en benen zijn aan een evenzo mooi lijf. Gebruind door de zon, flink gespierd, maar ook weer niet te. Geen gezeur aan je hoofd. Precies. Een lijf, armen en benen die altijd zwijgen en nooit zeuren. Zou toch mooi zijn? O ja, en liefst ook naar een paar mooie voeten om op te lopen en evenzo mooie handen om dingen mee aan te pakken of mensen de hand te schudden.
Jammer is wel, dat je dan niet kunt voelen hoe die hand binnenkomt, hoe die reikende hand voelt zogezegd. Dat doe je met je hoofd meestal, toch, dat voelen? Of kan dat ook alleen met je lijf en leden en niet te vergeten met je hart? Ach, als ik dat wil dan kan dat gewoon. Ik schrijf het onbestaanbare toch? Komop zeg. Een beetje overtuiging, een beetje geloof in jezelf schrijvertje. Ook al zoiets, geloof, een typisch hoofddingetje. Of kunnen we ook geloven met handen en voeten? In de liefde wel, geloof ik. Of bedenkt een hoofd dat weer? Kopzorgen van een man in de liefde. Niet te verwarren met kopzorgen in seks. Over seks gesproken. Daar zou ik dan toch wel een hoofd bij willen hebben. Om te zien, proeven en ruiken, hoe lekker het smaakt. En voelen, hoe het hart bonkt in de keel. De keel reken ik bij het hoofd, by the way, wel zo handig.
Enfin, hoe zien mijn binnenkort bestaanbare lijf en leden er dan precies uit? Naast mooi gebruind en gespierd? Zacht, zeer zacht. Voor de tactiele ervaringen. Zonder hoofd moet ik immers op een andere manier de aandacht trekken van het andere geslacht. Aandacht van hetzelfde geslacht mag ook wel, maar dat levert uiteindelijk niets op. Qua voortplanting dan, het blijft steken bij Spielerei. Nee, ik wil het binnenkort bestaanbare uiteraard in contact laten komen met het andere geslacht opdat voortplanting, vermeerdering van de tot voor kort onbestaanbare soort gegarandeerd is, mogelijk wordt. Dat gaat het beste met een zachte huid. Eentje die ook nog eens lekker ruikt. Misschien komt er dan zelfs conceptie met een bestaanbare soort met hoofd en dan ... nu ja ... de rest kunt u wellicht zelf invullen lezer. Dan is de cirkel weer rond en hebben we gelukkig weer kopzorgen, andere kopzorgen, een hoofdzaak in de westerse wereld waarin wij leven. Noem het bestaansrecht. Krom eigenlijk.
