Waarheen leidt de weg die ik nu moet gaan? Dat hebben een hele hoop mensen zich, samen met mij, de eerste week van het nieuwe jaar afgevraagd. Hongerig en gevoed door restjes alcohol en veel te veel zuurstof zijn er nieuwe beloftes gemaakt. Daarmee hopend de ballast van zware kilo’s van het vorige jaar achter te laten. Overtollig vet op dijen en bovenarmen, onder kinnen en ogen en niet te vergeten boven de bikini- en zwembroeklijn. Het moet eraf. Het oog wil niet te veel. Eén keer knipogen en het is weer lente.
Waarheen leidt de weg die we moeten gaan? De weg leidt nergens naar toe. Hij is namelijk onbegaanbaar. De weg lijdt onder zijn eigen leiden. Want de gidsen die de weg zoeken willen de weg eigenlijk helemaal niet vinden. De queeste is tevergeefs. Het lijden leidt nergens toe. Na een week is de weg die aanvankelijk hoopvol is ingeslagen weer ontspoord. Je houd de ingeslagen weg eenvoudigweg niet vol. De verleidingen die je onderweg tegenkomt zijn immens groot. ‘I can resist everything, except temptation’, aldus Oscar Wilde.
Slechts één aflevering van Pipi Langkous, de aflevering waar Anika en Tom voor de raam van een snoepwinkel enorm lopen te watertanden, is ‘killing’ voor al mijn goede voornemens. Ik geef het toe. Ik word bijkans de televisie ingezogen. De aantrekkingskracht is mij te machtig. Onmiddellijk loop ik naar de lokale snoepwinkel en stort mijn portemonnee leeg op de toonbank. In al mijn onverzadigbare lust kan ik niet eens meer kiezen. “Doe maar een mix van alles!”, roep ik tegen de mevrouw achter de toonbank. Gelukkig is zij een goede verstaander en vervult mijn volwassen kinderwensen. “Inpakken hoeft niet, ik eet het hier wel op!”
Ik buk een beetje door mijn knieën en schuif al het lekkers dat op de toonbank ligt met een vlakke hand naar binnen. Mijn gedrag blijft niet onopgemerkt. Er zijn nog andere klanten in de winkel. Die moedigen mij met luide stemverheffing en ritmisch handgeklap fanatiek aan. Ik laat me niet kennen en slik al het snoepgoed weg zonder te kauwen. “Doe nog maar een rondje!”, roep ik tegen de snoepmevrouw, “en geef hen ook wat, ik betaal!”
Triomfantelijk kijk ik het klantenpubliek aan en klop mezelf op buik en borst. Ze kijken mij een beetje meewarig aan. “Ja, ja, mensen, kijk maar goed, allemaal eigen kweek, zoet en zuur verdiend. Elk pondje gaat door mijn mondje. Ha, ha.” Vervolgens valt het publiek als een roedel wolven aan. Eén voor één en dan ineens allen tegelijk. In een mum van tijd is de hele snoepwinkel leeggegeten. Wie had dat gedacht? Op vreetboek heb ik de volgende dag heel veel volgers. Ik lik en like it likkebaardend.
Mien Snoepwinkel
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo — Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 09-12-2010: 84,00 kilo — Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 23-02-2011: 84,00 kilo — Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 12-06-2012: 87,00 kilo — Middelomtrek: 106 cm
Gewicht 18-03-2013: 89,00 kilo — Middelomtrek: 107 cm
Gewicht 15-11-2013: 84,50 kilo — Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 06-01-2014: 85,50 kilo — Middelomtrek: 105 cm
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2014. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
