Het paaien is begonnen. In deze column wil ik het hebben over mijn vrouw. Waarom mijn vrouw? Omdat ze mij altijd weet te paaien. Het is een echte paaitante. Een tante die het paaien verheven heeft tot een ware sport. Ik noem haar dan ook altijd tante Paai. Ik noem haar nooit bij haar voornaam. Ik zou het niet durven. Nee, dat ga ik echt niet doen. Ze zou me gigantisch op mijn flikker geven.
Mijn tante Paai hult zich het liefst in nevelen. Bij voorkeur in een camouflagepak. Als vingerplant. Waarom als vingerplant? Wel geachte lezer, voor u een vraag, voor mij een weet. Ik kan wel verklappen dat mijn tante Paai het liefst vertoeft in een regenwoud. Meer zeg ik niet. Verkleed als vingerplant is ze volledig in haar element en komt ook haar paaigedrag het beste tot zijn recht. Met haar groene brede lurven windt ze iedereen in no time om haar vingers. Het paaien is haar op het lijf geschreven.
Van haar heb ik dan ook het paaien geleerd. Het komt mij goed van pas. Het geeft me namelijk toegang tot veel deuren die normaal gesloten blijven. Met mijn gepaai raak ik overal binnen. Ik heb daar geen vingerplant bij nodig. Wel een schoenendoos. Zonder schoenendoos ben ik nergens. Die gaat dan ook altijd met mij mee. Nu zult u zeker denken als lezer, waarom een schoenendoos? Hoe komt ie daar weer bij? Wel een schoenendoos voorkomt dat ik zo maar wat aan mijn laars gelapt krijg. Hij beschermt mij tegen onverhoedse aanvallen van vreemde wezens die ik liever niet bij daglicht op straat tegenkom. Het is vooral zijn inhoud die mij beschermt. Mijn schoenendoos is namelijk het huis van mijn schoenlappersplant. En die schoenlappersplant die is het ultieme wapen tegen vreemde wezens die mij van alles aan mijn laars willen lappen. Begrijpt u?
Terug naar het paaien. Het paaien gebruik ik ook voor het binnen raken in mijn dromen. Heel belangrijk voor een goede nachtrust. Deze bijzondere kunstvorm van paaien heeft tante Paai mij ook geleerd. En ook daar ben ik heel blij mee. Ik slaap nu beter dan dat ik ooit heb gedaan. Sinds ik in mijn dromen binnen raak is er een wereld voor mij open gegaan. Een wondere wereld van zelfkennis. Ik weet sinds kort wie ik ben. En het moet gezegd. Het was voor mij een bijzondere gewaarwording. Ik dacht ik leef in een paradijs, maar het bleek een zandkasteel te zijn. Althans dat vertelde het zandmannetje, dat ik tijdens mijn ontdekking bijna omver liep. Hij lachte mij uit, die verrekte zandman. “Hee”, zij hij. “Ben jij niet … Ja, jij bent het hè.” Ik was benieuwd met welke ontmaskering het zandmannetje ging komen. “Ja, ja, ja, jij bent het, Adam hè, eerste man op Aarde.
Ik stond werkelijk waar perplex. Wat een ontdekking. Ik was Adam en voelde mij Sjaak tegelijk. Het ging eigenlijk over niets en over alles. Dit moest ik mijn vrouw vertellen. Waar was ze nu? Mijn tante Paai. “Patricia … Patricia … !!!”
Themacolumn geschreven voor ColumnX.
Thema: Het gaat ergens nergens over.
Verplichte woorden: column, paaien, schoenendoos, tante, vingerplant, zandkasteel.
Verboden woorden: ColumnX, CX, de, ergens, lente, nergens, voorjaar.
