Columns van Harrie (December 2014)

Bello / Uitdaging van de maand / 02-12-2014

Als een jonge hond rent hij door het bos. Bello. De weg volledig kwijt. De blues heeft hem te pakken. Is hem naar het hoofd gestegen. Blaffend in zijn nek. Maar waarom? Hoe is dat zo gekomen? Omdat niemand Bello de weg vertelde.

Land en stad zocht hij af. Op de Mokerhei dacht hij haar te vinden. Zijn witte wief. Maar nee hoor. Op advies van vrienden en managers trok hij naar de grote stad. Dat kan er maar een zijn. Amsterdam. Hij trok door Mokum en vooral de Jordaan. Op zoek naar roestige roots, terug naar de basis.

In zijn geliefde stad wist hij opnieuw een potje te breken. Zich van applaus en geld te verzekeren. Eindelijk vrij. Hij zong honderd liedjes op de Dam. Op zoek naar witte wieven. Met geheven trompet. Ze vielen als een blok. Voor zijn bronstige stem en voor zijn zwoele lach, schitterend op zijn witte tanden, de kuiltjes in de wang. Bello.

Bij Jansen werd de voormalig jonge god opnieuw in verlegenheid gebracht. Samen met Bach droomde hij van klassiekers en van donkere Middeleeuwen. Van jagen achter rokken zonder linten. Als een wilde Bertram op jacht naar Julietten en naar Ursula’s. Hij had geen geld. Hij was een held. Dronk blond schuimend bier.

Toppers joegen hem de arena in en overladen hem met prijzen. En toch, toch bleef er iets ontbreken. De blues. De blues zat met veters vastgeregen op zijn blote borst. Het bange hazenhartje mocht niet wegrennen. Never nooit niet. Met Bello zal het zo wel altijd blijven. Het einde open. Eindelijk vrij.

Geschreven n.a.v. schrijfopdracht op ColumnX, van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
De maand december staat in het teken van de muziek, de top 2000 in het bijzonder.
Kies een nummer, laat je meevoeren door de klanken en spui in 300 woorden jouw (on)genoegen!


Onbe(tamtam)tamelijk / Actualiteiten / 12-12-2014

Het past er gewoonweg niet meer in. In mijn bos. Hoezeer ik ook mijn best doe. Ik word gewoonweg overlopen. Raakhout heeft er ook al last van. Brizl djeu. In zijn eigen biotoop barst het er ook van. En niet alleen bij de padden. Nee hoor, vooral bij de kikkers slaat het toe. De opgeblazenheid. Opgeblazen ego’s. Ik ga ze niet allemaal opnoemen lieve mensen. Maar ik kan u vertellen dat er behoorlijk wat BNers tussen zitten. Niet zo vreemd eigenlijk, want anders zouden ze geen B voor hun N hebben staan. Maar vooruit dan maar. Ik zal er een paar benoemen. Onno H., does it ring a bell? Bram M., does it ring a bell? Stef B., does it ring a bell? Henk K., does it ring a bell. De vijvers in Maastricht, Mokum en Den Haag ontploffen haast. Maar geen nood, beste mensen, bellen blazen is een edele sport. Ballonnen doorprikken des te leuker. Gebeurde dat maar wat vaker. Of het op termijn resultaat en bovenal plek in mijn bos zal opleveren is en blijft voor mij een groot raadsel.

Gelukkig zijn er voldoende klokkenluiders die Raakhout en mij wakker houden. Meestal komen ze pas met pasen tevoorschijn. Maar ik heb er al gespot. Zo vroeg al in het jaar, dat belooft. Nee, beste lezer, ik ga ze niet noemen. Ook al zijn ze van dichtbij onmiddellijk te herkennen. Zelfs hiero, onder ons, in de eigen gelederen. En ik vertel u. De klok die rammelt van alle kanten. Bij de meeste klokkenluiders lijkt de klok veel meer op een trom. Een grote tam tam. Wat aanvankelijk begint met rare indianenverhalen blijkt dan later dicht bezijden de waarheid. Klukkluk zou er mooie dichtregels en eigenheimse leuzologie aan kunnen wijden. Maar nee, hij doet dat even niet. Klokkenluiders en roeptoepters die zijn heilig in ons kleine kikkerland. Sinds kort. Want voor kort gaf niemand er een stuiver voor. Als verraders werden ze gezien. Gelukkig brengt de economische crisis het beste in de mensen boven. Klikken levert geld, roem en bovenal aandacht. En daar lusten enkelingen pap van. Vooruit Raakhout. Speur ze maar eens op. Want ook zij zijn niet gespeend van bulkend en briesend ego. Zoek ze op die luchtzakken. Zet er maar eens goed je tanden in. Gris mich nich!


Binnenlopen / Uitdaging van de maand / 13-12-2014

Wat een prachtig schouwspel in mijn bos. Ze lopen zo maar eventjes langs. Geheel onverwacht. En ik, ik smul. Van het aanzicht, van de warmte, van het plezier dat de drie blonde dames met elkaar hebben. Ik ben benieuwd wat hen met elkaar bindt. Ik besluit ze dan ook even op de voet te volgen. Ze praten druk met elkaar. In losse flarden vang ik het gesprek op.

Je moet iets fleurigs aantrekken. Het is een groot feest. Ja, ja, ik doe mee. Maar alleen op de achtergrond hoor. Ik heb het allemaal al een keer meegemaakt. Ja het is best spannend. De hele wereld kijkt toe. Tekst vergeten. Dat gaat niet gebeuren. Wij waren met z’n tweeën. Tweede ja. Goed hoor. Nummer een ligt in het verschiet. Het is dit keer up tempo. Houden de Oost-Blokkers van. Ja, die brengen veel stemmen mee. Of Jan erbij is? Je houdt niet van vis? Maakt niet uit. Ze serveren straks alleen maar rösti en wat wild. Concurrentie? Niet naar kijken. Het liedje bekt goed. En dan is het incasseren. Incasseren? Ja, poen verdienen. Hoe denk ik je dat ik mijn vijf kinderen onderhoud? Levert het zoveel op dan? Straks duik je in zwembaden van geld. Als Dagobert Duck. Weet je wel van zo’n springplank? Houd 2015 maar vrij in je agenda. Het gaat straks als een trein. Klinkt als toekomstmuziek in mijn oren. Is het ook.

De drie blonde dames vlijen zich op een bankje in mijn bos. Wat zijn ze knap. Alle drie. Een aantal namen passeren nog de revue. Allemaal nietszeggend. Van vergeten artiesten. Zo blijkt. Ze hebben het nooit gehaald. De top 2000. Ondanks alle jaren. Nooit hebben ze muziekgeschiedenis geschreven. In Europa. Nooit zijn ze binnengelopen. Alleen maar langs. In 2015 wordt dat anders. Drie maal is scheepsrecht. Zeker weten.

Geschreven n.a.v. schrijfopdracht op ColumnX, van professioneel schrijfcoach Hella Kuipers (http://heldenreis.nl):
De maand december staat in het teken van de muziek, de top 2000 in het bijzonder.
Kies een nummer, laat je meevoeren door de klanken en spui in 300 woorden jouw (on)genoegen!


Filiaal ten onder / Actualiteiten / 28-12-2014

In mijn bos loopt een wat zielige meneer te ijsberen. Zijn masker eindelijk afgeworpen. Na al die jaren. Hij is groot, bijna zo groot als een damhert. Hij mompelt vreemde zinnen voor zich uit. Ze kruipen voor zijn voeten door de sneeuw. De woorden uit de zinnen spatten soms op en soms blijven ze liggen. Ze zijn ook al zo vaak herhaald.

Wie op herhaling gaat ontmoet bij tijd en wijle een jubileum. Een jubileum van herhaling. Het mooie van zo’n jubileum is dat het zoveel smaken en soorten kent. Net als bij een supermarkt. Je weet wel. Neem maar eens als voorbeeld hagel. Chocolade hagel, maar dan voor vele soorten fans. Allemaal één pot nat. Fans van melk, puur, in vlokvorm, of gehakte draadjes. Knap hoe hij het telkens weer heeft weten te verkopen, de zielige man, al die Aha-Erlebnissen, aan zijn trouwe fans.

Ach gut, wat zal hij de chocolade hagel, de regen, het applaus missen. Hij heeft het er vaak over. De zielige man. Het doet hem veel. Heel even is hij de regie kwijt. De regie over zijn grote gezin, familie Nederland. Hoeveel kroost heeft hij niet groot gebracht? Met chocoladevlokken en brintaregen.

Maar het biedt ook troost. Afscheid nemen. Al die zinnen die verdwijnen als sneeuw voor de zon. Niet langer hoeft hij onzinnen te onthouden. Ho, ho, ho. Griss mich nich. Brizl djeu. Een aantal dieren gaan hem wel missen in mijn bos. Dat kan niet anders.

De hamsters, de varkens, en alle look-a-like dieren uit het muppetbos van Oostzaan, wat zullen ze verdrietig zijn. Zijn rol als hamstervanger van Zaandam is uitgespeeld. In plaats van hamsters en van ad verteert ie alleen nog maar pinots. Van die goedkope, van de Lidl, waar ie na tien jaar eindelijk weer mag komen. Shoppen zonder masker.

Niet langer incognito hoeft ie op vakantie. In een tentje op Terschelling. Nee, hij mag weer kuilen graven op het strand. Stranden op de stranden van Vlissingen, Domburg, Zoutelande, Scheveningen, Wijk aan Zee en stranden in Margraten. Het zij hem gegund. Filiaal.

Handen op elkaar voor mijn voornaamgenoot. Met lange y! Ik gun hem een fantastisch rijk leven. Kortom, beste Piekema, rijksdaalder maar! Groetjes van Harrie aan Harry.


Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.