Basisbehoeften van het ergste soort. Ik kan niet zonder, al zou ik soms graag willen. Voor hoeveel procent besta ik ook alweer uit water? En hoeveel weegt dat water niet? Voor hoeveel mensen ben ik lucht? Hoe vaak adem ik slechte sferen? Ik ben op zoek. Zoals zovelen. Om opgegeten te worden. Opgevreten liefst. Door liefde en genegenheid.
Basisbehoeften. Ik adem, drink en eet er dagelijks liters, kilo’s van. Bezuinigen daarin dat kan ik niet. Dat doet alleen maar pijn. Maar wat als ik iemand even niet kan luchten? En wat als ik watertand van liefde, onbereikbaar. Wat als eten mij niet langer troost kan bieden? Voor datgene dat ik naarstig mis. Dan vervloek ik kortstondig al mijn basisbehoeften. En denk heel even zonder te kunnen.
Iedere ochtend als ik wakker word. Dan besef ik telkens weer. Hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen. Dat ik ademend wakker word, niet verstikt door boze dromen. Dromen doe ik zelden. Ze vormen geen enkele voedingsbodem om mijn dag in vreugde of angst te beginnen. Heel, heel soms droom ik stiekem. Dan droom ik stiekem dat ik droom. Van eten, water of lucht. Om daarna opnieuw te aarden.
Eten, water, lucht. Ze zijn in mijn mini westerse wereldje in overvloed aanwezig. In andere werelden zijn ze, veel te vaak, een schaars goed. Inzet voor oorlog en vrede. Met hekken en wapens bewaakt. Het is te triest voor woorden. Dat aan de basis, behoeften niet vrijelijk worden gedeeld. Hemel en aarde ze komen ons allen toe. Niemand uitgezonderd. Of is het toch die ene droom?
Tweede deel van zesluik, geschreven naar aanleiding van De wereld ondersteboven.
