De eenzaamheid is groot en gaat mogelijk nog jaren duren. Twee beeldhouders zijn het daarover eens. Ze drinken samen zwarte koffie, verstopt op een zonnig terras. Ze bespreken kort hun laatste werk. Ghetti schraapt kleine potloden kaal, er valt immers niet meer mee te schrijven. Slinkachu brengt verloren minimensjes in gigantische installaties onder. Hij schept unheimische sferen in grenzeloze ruimtes. Zijn camera legt alles vast. Minutieus.
Uit keihard grafiet modelleert de potloodbeeldhouwer nieuwe objecten, nieuwe werelden. Hij doet dat heel bedachtzaam, in stilte en in rust. In een open atelier strooit hij potloodslijpsel, hoorbaar voor degene die wil zien met de ogen dicht. Intiem boetseert de beeldhouwer dagelijks potloodtranen ter nagedachtenis voor slachtoffers die van torens sprongen. Tien jaar lang doet hij daarover, misschien is ie er dan klaar mee. De tijd haalt uiteindelijk alle herinneringen in.
Pijn en verdriet zijn maar moeilijk in scenario’s te vangen en te kaderen. Plastic foto’s bedriegen. De enscenist schildert kleine plastic preisermensjes over. Hij lijmt ze vast op vreemde ondergronden, in zelf bedachte omgevingen. Wenselijk naar eigen vorm en attitude. Treinen toeteren in droomwerelden die nooit zullen bestaan. Kleine mensjes trekken bankbiljetten aan stukken. Ieder wil een eigen deel. Maar bovenal de boot, de trein niet missen. Voor wie wil aankomen op plaatsen van bestemming, staan deuren open, op een kleine kier, met daarachter grote lege loze ruimtes, waar eigenlijk niemand naar binnen durft.
De messen worden geslepen. Het graniet geeft maar moeilijk mee. Uit de punt en centraal in het midden worden de mooiste vormen gesneden. Heel soms breekt het potlood doormidden en laat de ketting los. Een kunstwerk in de dop verdwijnt dan naar het kerkhof van verloren objecten, daar mag het zijn leven slijten, als onderdeel van. Een kleine troost. Een individu, op zichzelf staand, zal het nooit meer worden. Ontsloten van alle solitude sterft het in onzichtbare verbondenheid.
