De man ligt languit op het gras en probeert met zijn vingers heel voorzichtig een kuiltje te graven. Langs hem liggen kleine plukjes gras op een stapeltje. Bij gebrek aan succes besluit hij nu toch gereedschap in te zetten. Een klein, maar vlijmscherp nagelvijltje moet het werk doen. Aan de grimas op het gezicht is af te lezen dat de man tevreden is over de voortgang. De kuil wordt groter en groter. De grasplukjes naast hem groeien gestaag. In no time is er geen man meer te zien. Alleen de hakjes van zijn schoenen steken nog boven de rand van de kuil.
De man tast volledig in het duister. De aarde, aardedonker, wil ineens amper wijken maar geeft uiteindelijk toch toe aan de scherpe kartelrand van het nagelvijltje. Het vijltje vreet de aarde stuk en brengt de man daar waar deze denkt dat hij wil zijn. Ongeveer. Want het is veel en veel te donker. Was ie maar een mol. Die hebben een scherpe neus. Maar aan die gedachte kan de man zich amper troosten. Hij moet hoe dan ook volhouden. Nu heeft hij nog een voorsprong. De kinderen zullen weldra volgen. Die wil hij coute que coute voorblijven.
De kinderen vinden al snel het gat in het grasveld. Daarvoor hoeven ze alleen maar de papa-geur te volgen. Die is zo onmiskenbaar. De geur dan. Ongelofelijk hoe hun papa in zo’n korte tijd door kan dringen diep in moeder aarde. Ze hebben diep respect voor hun pa. Stuk voor stuk. Johnnie, Laura, Sjakie en Theadora. Bij het laatste kind, de tweede dochter, waren pa en ma zo in de war geraakt dat er nog een dochter kwam dat ze niet konden kiezen tussen Thea en Dora. Dus kozen ze voor een combi. Maar dat terzijde. De kinderen duiken snel het gat in en kruipen snel richting vader.
Ware het niet dat er plots een tweesprong volgt. Hoe is dat mogelijk? Pa kan zich toch onmogelijk splitsen. Tenzij? Tenzij wat? De kinderen kiezen links. Om na tien meter weer een tweesprong te vinden. Links geaard is pa, dus de keuze is niet zo moeilijk. Hetzelfde proces herhaalt zich nog vier keer. Zou pa zich ingraven in cirkelgedachten? Dat kan haast niet anders. En ja hoor. Daar zien ze de vertrouwde hakjes van pa. Edoch, alleen de hakjes. Waar is de rest van pa gebleven? Snel kruipen ze terug. Dit is zo’n actie die ze kennen uit ‘the Shining’. Pa’s favoriete film. Hij is helemaal bezeten van het eindshot van ‘frozen’ Jack. Het is nochtans niet echt koud. Geen sneeuw en ijs te bespeuren. Sowieso een zeldzaamheid in Timboektoe.
In de ‘reverse’ vinden de kinderen nog meer kledingstukken. De gedachte om pa in zijn nakie aan te treffen op de eindbestemming vinden de kinderen helemaal niets. Ze besluiten dan ook de rest van de tocht geblinddoekt op de tast te doen. Na pakweg twee dagen kruipen in pa’s labyrinth hebben ze beet. De koude voeten van pa voelen naar. Zo ook de rest van zijn lijf. Maar ze weten het zeker. Hier moeten ze naar boven. Dit is het einde. Het krioelt van de kleine beestjes, maar daar trekken de kinderen zich niets van aan. Langzaam kruipen ze omhoog en komen bijna bij het einde. Zover is pa niet gekomen. Het is Johnnie die zijn hoofd stoot tegen de deksel van een kist. Het voelt als eikenhout. Het is eikenhout. Met z’n allen duwen ze de deksel omhoog. De aarde schuift omlaag. En daar staan ze dan. Oog in oog met Roald Dahl. Gevangen in marmer. Er wordt nog net geen entree geheven. Bij de ingang verkopen ze zoete koekjes. Van chocola. De beloning voor de kinderen.
Inzending schrijfwedstrijd juni 2016 op ColumnX. Op basis van priming een verhaal schrijven. Oftewel associatief schrijven met de 'primer': Roald Dahl.
