Moeder breekt haar hoofd over de tafelsetting. Wie zal ze dit keer waar schikken? Ze zucht luid en het zweet staat op haar voorhoofd. Het is zo niet moeder. Wat is er toch aan de hand? Diplomatie is meestal op mam’s lijf geschreven, maar ze komt er niet goed uit. Vijfenzeventig wordt je ook niet ieder jaar. De grote vraag blijft natuurlijk. Breekt dit keer de hel niet uit? Vijfenzeventig, een mijlpaal waar iedereen in familie Liepenstief naar uitziet. Zenuwachtig vlecht ze zwanen van servetten. Ook een zwarte. Voor wie?
Met piepende remmen spat het grint weg onder de wielen van de DAF. Eindelijk is pa gearriveerd. Met veel moeite hijst hij twee grote boodschappentassen uit het minuscule autootje. Met vereende krachten sleept hij de tassen door het grint. Oude butler James komt helpen. Veel te laat. Pa vloekt hem stijf. James schiet onmiddellijk in de spit en kan helemaal niets meer. Pa overweegt heel even Madame Tussaud te bellen. Geen tijd. Het eten moet op tafel. As soon as possible. Mams slaat met een zucht de vitrages dicht.
“Ik heb asperges soep van Honig meegenomen, Knorr hadden ze niet meer!”
“Is goed, ik gooi er wel wat truffelolie in!”
Een voor een druppelt de familie binnen. Het is alleen nog wachten op de jongste spruit van vijfenveertig. Zou hij weer zijn militaire pakje dragen, de snob? Met gelakte laarzen? Zijn sabel dragen? Het blijft altijd een verrassing. Mams vindt het maar niets. Waarom altijd die dressingcode negeren? De richtlijnen waren toch overduidelijk?
Alle kamers in kasteel Nakende Waarheid zijn nu bezet. Het kasteel is al familiebezit sinds 1413. Vroeger heette het kasteel Hoe Kairs maar dat vond familie Liepenstief helemaal niets. In 1969 kreeg het zijn nieuwe naam.
Eerst schuift Herman aan tafel. Zijn plaats is in het midden. Kees zit naast hem. Al snel schuiven ook Daan, Thecla, Kim en Jacob aan. De koude en de warme kant zit vermengd aan tafel. Het is 27 graden Celsius in de kamer. De kachel is goed opgestookt. Kan ook niet anders want iedereen zit bloot aan tafel. Behalve de jongste spruit. Die zal straks in vol ornaat aanschuiven. Althans zo is de verwachting.
Het duurt nog even voordat de stoelen aan de overkant van de tafel ook bezet zijn. Zowel de koude als warme kant van de overkant is as usual weer eens aan de late kant. Moeder zucht nog eens hard. Waar blijven ze nou? Ze heeft vijfenzeventig jaar gewacht op dit moment.
Daar zijn eindelijk de verlate gasten. Bloot en blauw. De kou zit nog in hun lijf. Buiten vriest het 20 graden Celcius. Ze verontschuldigen zich bij mams en paps en schuiven snel aan tafel.
Thomas zit tegenover Herman. Dat heeft mams goed geschikt. Gespreksstof genoeg. Meteen nemen beiden hun nieuwste script door. Vinterberg meets der Koch. Kunst, kunst, kunst, doodmoe wordt de familie ervan. Maar de eer moet hooggehouden, nietwaar? Verder schuift de Deense kant aan. Trine tegenover Daan, Ullrich tegenover Thecla, Bo tegenover Kim en Paprika tegenover Jacob. Het feestje kan beginnen. Nee, wacht. Het is nog wachten op de jongste spruit van vijfenveertig.
Intussen nestelen mams en paps zich aan beide hoofden van de tafel. Hun gerimpelde billen vallen losjes over de Louis VI stoelen. Voor butler James geen gezicht.
Daar is ie dan eindelijk, de jongste spruit, gekleed volgens de laatste militaire mode, compleet met laarzen en sabel, zoals niet afgesproken. He doesn’t give a damn.
Spontaan staat de hele familie op uit hun stoelen. Ze kijken fier omhoog en zingen uit volle borst: “For he’s a jolly good fellow, for he’s a jolly good fellow, for he’s a jolly good fellowwwww, … Mario Fellatio!!!”
“Mario del Rosario Endrinal Petit, waarom ben jij weer zo laat?” Roept mams boos. “Kun je dan nooit op tijd komen? Ga daar maar zitten. James, de soep graag.”
Mario, het uit weemoed aangenomen adoptiekind, schuift luidruchtig aan tafel, naast Jacob. Het handvat van zijn sabel steekt boven de tafel uit.
In stilzwijgen wordt de soep gegeten. Al snel volgt het tussengerecht, de bitterballen. Niemand stikt. Wat verder ook niemand betreurt. Het geeft namelijk zo’n gedoe. En zeker nu mams vijfenzeventig wordt kan er geen minuut verloren. Mario laat stiekem zijn lepel van het peperdure gouden bestek in zijn laarzen glijden. Het blijft niet onopgemerkt. Paprika die schuin tegenover Mario zit heeft het in de smiezen. Maar ze zegt niets. Voor latere onderhandeling komt dit Paprika goed uit. Ze heeft Mario in haar tangetje.
Het grote moment is daar. De speech van mams.
“Lieve familie, en ja, de stoute ook. Nu ik vijfenzeventig jaar oud ben geworden houd ik niet langer mijn liepen stief. Ik treed namelijk toe tot de generatie Brul. Ik leg de familiekrans af en benoem Trine tot mijn opvolgster, de nieuwe familiefreule. Gefeliciteerd Trine. Verder wil ik er geen woorden aan vuil maken. Lang leve Trine. Het nieuwe Liepenstiefer opperhoofd. Smakelijk eten dan maar.”
Mams pinkt een heel klein traantje weg. Een droog kort applaus volgt en iedereen nuttigt het volgende gerecht. Gefermenteerde fazant met lijnzaad, gepekeld en gelucht in varkensblaas. Al snel laat de hele familie lieflijke boertjes en schattig zachte windjes.
Het familiediner verloopt verder rustig. Het is niet wat lezers en kijkers vermoeden. De spanningsboog ontspant zich tot een flauw en futloos elastiekje. Geen spannende verhalen over Paprika en Mario. Geen enkel drama dat zich afspeelt. Kortom een ordentelijk familiediner, zoals het in de meeste kastelen plaatsvindt. Ik kan er niet meer van maken. Helaas. Met hartelijke groet.
Inzending schrijfwedstrijd 'Schrijfix April 2016' op ColumnX.
Thema: Het familiediner
