Flits daar struint ie door de huiskamer. Flapoortjes gespitst omhoog. Miami Freece. Hij is opgemerkt. Door mij en m’n vrouw. Miami Freece. Zo hebben we hem maar genoemd. We hadden hem ook Spoorloos kunnen noemen. Of ‘Hij / zij (je weet het nooit met die beesten) die zich niet laat vangen’, volgens Indiaanse traditie (niet te verwarren met Indiase, dan hadden we hem / haar wel Mahali Pindakasi genoemd).
“Kom nu maar van de bank af, Miami Freece is weg.”
Een week lang zijn we alert. Steevast rond de klok van 23:00 uur laat ie zich zien. Dwars door de kamer. De lefhebber. Gaat op zijn kont zitten. Wrijft zijn pootjes, drukt er zijn snuit in uit en laat een vreemd geluid. Een mannetje dus, concluderen vrouw en ik, de viespeuk. We stellen een plan op. Wisselende nachtdiensten gaan we draaien. Alle wapens worden in de strijd gegooid. Maar niets helpt. Hij laat zich niet vangen. Gif lust ie niet, in vallen trapt ie niet en de plakmat vangt alleen maar stof. Het is een slim beestje.
We besluiten ons huis te ontmantelen. Op zoek naar. Alle plinten gaan van de muur. Alle kieren gedicht. Met klinkers en medeklinkers. Alle laden ontlaad. Het helpt allemaal voor geen meter. Wat nu?
Vrienden worden, besluiten we ten einde raad. Op aanraden van zowel de dieren- als huisarts. Mijn vrouw gaat eerst op cursus: ‘Hoe om te gaan met … en zonder …’ Na drie maanden behaalt ze een certificaat. We zijn er klaar voor. Maar … Miami Freece laat zich niet meer zien. Althans, dat denken we. We horen hem wel. Ergens onder de vloer. Hoe krijgen we hem weer boven?
De televisie! Natuurlijk. Dat helpt altijd. We zoeken een geschikte zender en komen uit bij 24 Hour Pet Cartoon. We zetten de zender vast op Kanaal 99. Het enige Kanaal dat nog zonder zender is. Succes gegarandeerd. Zeker weten.
En ja hoor. Daar zit ie in de vroege ochtend op onze bank. In zijn ochtendjas. Naast hem een klein bakkie chips. Hoe komt ie daar aan? Helemaal at ease laat ie zich makkelijk vangen. Maar hoe nu verder?
Driftig trippelt ie de schoenendoos op en neer en ondersteboven. Dit gaat niet goed. Hij heeft veel te veel stress. Plots is het stil in de doos. We bellen de dierenambulance en nemen afscheid van Miami Freece. Toch wel met pijn in het hart en brokken in de keel.
Een ding is zeker. Ons huis staat niet langer op stelten. Hoewel? Wat kruipt daar door de keuken? Een dun zwart minileger, gehelmd op heel veel kleine pootjes. Een, twee, drie … vijfendertig … nee … nee … nee … het krioelt hier van de … Wat nu?
