Oorlog in indianenland / Verkeer / 14-10-2016
Ik krijg een spoedopdracht van mijn chef aan de Andere Kant. Problemen oplossen in het Galacticum dat tig lichtjaren verwijderd ligt en ingesloten door twee grote wateren. Ik inspecteer mijn TARDIS extra lang, want dit kon wel eens een moeilijke klus worden. Dan zit je niet te wachten op panne aan je vervoersmiddel. Toch neem ik voor de zekerheid mijn pasjes mee. Het schint dat ik er ook op Aarde gebruik van kan maken. Sterker nog. Ik schijn al een gouden klant te zijn, met alle korting vandien. Mijn pas kan nog van pas komen, heb immers Aardedekking.
Ik word ontvangen door twee mediastations die ook al oorlog voeren. Iets met mail, verwijderen en modder gooien. Zo schetsen ze het probleem. Tussen twee pubers nota bene van plus 65 in werkkring. Werkkring? Werken ze dan nog op moeder Aarde na 65? Wat een armoede. Enfin, niets leukers dan tussenbeide komen bij pubers. Ah, ook nog eens van divers geslacht. Dat wordt helemaal leuk. Die kun je nog eens goed opkloten. De media lacht in haar vuistje. Ze zijn eens met mij. Opvoeren en voeren die oorlog. Munitie zat in dit vrome schijnheilige land geplet, uitgeknepen, geklemd tussen twee blauwe oceanen, eentje west en eentje oost gelegen. Noord en zuid kent hele andere problemen. Zuid een imaginaire muur die door een alphamannetje het liefst in steen gebouwd moet worden. Een oorlogsmuur. En noord fysieke landbouwgronden die tot aan de verre horizon strekken en die het liefst door het alphavrouwtjes uitgemolken worden en omgezet in onversneden dollars.
In het midden moet dan alles bij elkaar komen. De media werken dit dan weer met alle geweld tegen. Werpen regelmatig balletjes op om al te veel eenstemmigheid en rust te voorkomen. Daar zijn de media namelijk niet bij gebaat. Het omdermijnt hun businessmodel. Alleen reuring levert nog wat geld op. Dus naaien ze de boel op met valse berichtgeving of berichtgeving die niet te checken valt. Bronnen die niet vrijgegeven worden. Want stel je eens voor dat bronnen zich moeten verantwoorden? Dat wat uit de bron komt net zo hard gelogen of opgeklopt is. Wie vertrouwt er dan nog op waarheidsbevinding? De hardste schreeuwers winnen. Of degenen die kwantitatief het hoogste scoren. Minder, minder, meer, meer. Het vindt plaats op grote schaal, bij grote mogendheden, op macroniveau. Maar ook in kleine gemeenschappen op microniveau. Elkaar het licht niet in de ogen gunnen. En ook daar spint de media en haar publiek weer garen bij. Reuring levert aandacht, aandacht levert bekendheid, bekendheid levert nieuwe klandizie en stemgewin. Lang leve de kijk- en leescijfers. What's the score?
Ik spreek de twee grootste media-iconen aan en onderhandel met mijn beste beentje voort. Alle argumenten voor en tegen pareer ik kunstig met mijn intergalactische charme-offensief. Ja, offensief, want de aanval is de beste verdediging nietwaar? Ik glimlach ze stijf, zoals zij dat ook bij mij pogen. Ik prik overal doorheen en dring door tot de onderlaag. Het besluit is daarna eenvoudig te maken. Links omarmt rechts, oost west en noord zuid en alles vice versa. De media blijven gevoerd met losse flodders, koetjes en kalfjes om reuring te blijven voeden. Het volk wil immers altijd brood en spelen. De onderlaag wordt nieuwe basis. De onderbuik komt langzaam boven. Een meerjarenplanning weliswaar, maar dan is ook alles van de Aarde. Problemen opgelost. Op een deel van het Westelijk Halfrond althans. Er valt nog veel te winnen. Missie voorlopig volbracht. Ik keer terug naar mijn chef aan de Andere Kant.
Speelruimte / Verkeer / 25-10-2016
Ik doe mijn lange wolle sjaal maar weer eens om. Kleurrijk is ie en dat heeft een reden. Kijk en wilde bos haar volstaat niet langer om op te vallen. En als dokter moet ik toch duidelijk aanwezig overkomen. Een witte jas is niet meer van deze en andere tijden. Dus daar vang ik oom al bot. Nee, een fel en lelijk gekleurde vloeksjaal, dat is wat werkt. Zeker weten. Er is nog een andere reden waarom ik de sjaal vandaag aantrek. Het is namelijk de dag waar ik ieder jaar weer naar uitkijk, de Intergalactische Speelruimtedag. En met mijn sjaal, u begrijpt het al, krijg ik alle speelruimte. De ergste demonen heb ik er al mee bedwongen. Want ja, ook die komen op zo'n dag tevoorschijn. Iedereen wil immers shinen op deze jaarlijkse IS-dag.
Ik zie dat bijna alle stripfiguren al gearriveerd zijn. Ze zij. Goed verkleed en dragen hun mooiste kostuums. Stuk voor stuk. Batman in black. Superman in red. Hulk in green. Smurf in blue. Voertaal is Engels. Geen van allen draagt een sjaal en daarvan krijgen ze allemaal spijt. Ik laat wind en kou los in de ruimte en geef snel het startsein voor de eerste ronde speelruim. Hulk, met de dikste nek, valt het eerste uit. Batman en Superman volgen snel. Alleen Smurf blijkt over goede weerstand te bezitten. Met Smurfenmoed slaat hij wind en koude uit zijn nek. Maar volhouden kan hij niet. Ook hij redt de eerste ronde niet.
Ik trek een nieuw blik helden open. Fameuse cowboys, cowgirls, honkytonkmuzikamten en veel, heel veel countryzangers. Het jippiejajee is niet van de lucht. Ik laat ze lekker razen en linedancen. Dit houden ze geen drie uur vol. En ja hoor. Ze vallen nu ook snel om. Ik vrees dat ik dit spel nu ook weer ga winnen. De competitie is zo arm. Het lijkt wel of ik in een Nederlandse voetbalarena ben aanbeland. Ja, dit dramatische nieuws dringt ook door in de Intergalactische Nieuwsbladen. Ik geef tot slot nog een keer de kans aan wat snellere jongens. Ze arriveren in glimmende veel te nauw zittende bolides die luisteren naar prachtige namen. Ze vallen alleen allemaal onder vijf dezelfde merken, waarvan er eentje altijd winnaar wordt. Die stijgt uit boven de rest. Daar logt voor mij een uitdaging uiteraard. Hoeveel speelruimte zal ik ze eens geven? Vooruit tachtig rondjes door de lucht. Ze mogen onderweg drie keer stoppen en luchtbandjes wisselen. Niet dat het helpt. Mijn sjaal haalt immers niemand in. Mijn sjaal goes far beyond max.
Ik sein de uitslag snel door naar mijn chef aan de Andere Kant. Als vanzelfsprekend is ie apetrots. Ben nu zes keer op rij winnaar van de Intergalactische Speelruimtedag. Vreemd eigenlijk, want normaal gesproken leg ik nooit niemand iets strobreed in de weg. En toch, het lijdt bij mijn medespelers altijd weer opnieuw tot heftig strobalen.
Columns van Harrie zijn geschreven aan tafel bij Mien. Harrie is een auteur en tafelvriend van Mien. Van november 2010 tot maart 2016 publiceerde Harrie ook columns op de website van ColumnX.
Harrie’s columns zijn gebaseerd op oude personages uit TV-series Catweazle en Doctor Who. De Britse acteurs Tom Baker en Geoffrey Bayldon vormen zijn inspiratiebron. Daarnaast maakt Harrie ook graag filosofische en sportieve uitstapjes.
