Daar hang ik aan een touwtje. En het enige dat ik nog kan denken: ‘Breek niet!’ Het zou verschrikkelijk zijn. Ik zou in een diepe afgrond storten. Onmetelijk, met onderweg tijd om na te denken. Heel lang na te denken. Want zo diep is de afgrond. Alles zou dan weer voorbij komen. In vogelvlucht. Onophoudelijk. Gelijk die van een gierzwaluw. Alleen maar stoppen voor het nageslacht. En dat wil ik niet. Dat is het laatste wat ik wil.
“Hou vast, hou vast!” Roep ik over mijn schouder naar boven. Zonder mijn nek te forceren kijk ik ook schuin omhoog. Ik word de blik gewaar van mijn vriendin. Die staat op panisch. Zou ze me kunnen houden? Dat is de grote vraag.
“Zet je hakken achter de richel en ga plat liggen. Wacht tot er hulp komt. Ik heb mijn mobiel binnen bereik!”
Ik graai, zonder al te veel te bungelen in mijn rechter borstzak en haal mijn GSM tevoorschijn. Bel de Zwitserse 112 en vraag om een helikopter. Of ik weet hoe de berg heet?
“Eiger!” Schreeuw ik in de microfoon van mijn telefoon. “Nordwand!”
Het blijft even stil aan de andere kant.
“Ehhh … daar doen wij niet aan meneer, veel te gevaarlijk!”
Ik hang perplex en weet even niet wat te zeggen. Hoe is dit mogelijk? Niets zeggen tegen mijn vriendin. Dan is het einde zoek.
“Wat moet ik dan doen?” Fluister ik.
“Bidden, meneer, heel hard bidden. Succes!”
Ik probeer wat ‘Weesgegroetjes’ uit. Ja, dag. Het helpt voor geen meter.
“Ik hou het niet meer!” Klinkt het van boven.
Het enige dat ik kan denken: ‘Laat maar gaan, afhankelijk zijn valt me veel te zwaar.’
Dan voel ik ineens een ruk in mijn kraag. Langzaam word ik omhoog getrokken. Uit een diep dal.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van een idee van Hella Kuipers
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Afhankelijk durven zijn (25-07-2016)
