Ik was twaalf toen ik hem voor het eerst zag. Zag en voelde. Wauw, wat een geweldige ervaring. Groen en stekelig was ie en bovenop zijn top een hele kleine bloem. Ik mocht er niet aankomen. Heb dat ook lang niet gedaan. Totdat ik de verleiding niet meer kon weerstaan. Heel, heel voorzichtig betastte ik zijn ranke lijf. Fier omhoog stond ie. Althans, naar mijn idee. Anderen zeggen dat ie een beetje scheef stond. Maar dat vond ik niet. Voor mij was ie zo recht als een paal. Helemaal onderaan had ie een heel klein beetje haar. Donzig. Engelenhaar. Daar leek het op. Zo’n haar dat je met Kerstmis in de boom en bovenop de stal drapeert.
De bloem op de knop was werkelijk prachtig. Diep roze. Van bovenaf gezien tweelobbig. Ja, het bloemetje was tweelobbig. Dat heb ik pas later geleerd. Tijdens biologie op school. Dat een bloem een of meerdere lobben kan hebben. Ook leerde ik waarom de groene paal zo stekelig was. Om zich te weren tegen vreemde indringers. Vreemd want wie wilde nu indringen in dit mooie ding. Niemand toch?
Hij heeft mijn hele jeugd op de vensterbank gestaan. Bij mijn opa en oma. Toen die naar het bejaardenhuis gingen heb ik nog gevraagd of ik hem mocht hebben. Maar daarover waren ze het samen niet een twee drie eens. Ik had ook nog broers en zusters en die hadden ook gevraagd aan opa en oma of ze dat maffe ding in de vensterbank mochten hebben.
Heel even hebben we nog geprobeerd om het ding te splitsen. Het had in de loop der jaren een paar aftakkingen gekregen. Daar waar eerst diep roze bloempjes zaten. Maar de stekken waren helaas geen lang leven beschoren. En toch. Ik zou dat ding heel graag willen hebben. De hele stam. Niet alleen de stukken.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van schrijfopdracht ‘Schrijfveren’.
Een idee van Hella Kuipers in samenwerking met redactie ColumnX.
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Wat je heel graag zou willen hebben (7 september 2015)
