Omdat nu eenmaal een keer in de week of maand schrijven nauwelijks zin heeft, heb ik ooit besloten een dagboek te schrijven. Dat moet wel ruim gezien worden. Eigenlijk is er sprake van het schrijven van dagboeken. Iedere dag opnieuw zag een boek het leven. Mijn leven. Of de boeken daar zo gelukkig mee waren? Geen idee.
Ik laat het oordeel graag over aan de lezer. Dat de boeken eronder leden laat in ieder geval geen twijfel. Ze drenkten in zwarte inkt. En ik, ik was de drenkeling. Iedere dag schreef ik mezelf rechtop. Vertwijfeld over het leven dat ik leefde. Soms heel soms, schreef ik zelfs, was ik maar dood. Ja, dat kwam voor. Bij wie niet, dacht ik dan. Ik bedoel iedereen heeft wel eens een dipje of een behoorlijke dip.
Bij de boeken waarin een dip voorviel hield ik de inhoud meestal kort en bondig. Ik had niet zoveel woorden nodig om het klote gevoel dat die dag heerste te omschrijven. Op die dagen verstopte ik dat dagboek ook op een plek waar niemand het kon vinden. Stel je voor dat iemand mijn boek las? Eigenlijk een idiote vraag voor een schrijver in spé. Toch?
Na lang en veel boeken schrijven, iedere dag, begon ik er ook het nut van in te zien. Niet dat ik het interessant vond wat ik schreef. Het was in aanvang slechts voor een lezer bedoeld. En die lezer was ik. Pas later ging ik het groter zien. Ik zocht de dagboeken weer op. Putte er kracht en troost uit.
Soms lachte ik en soms huilde ik. Van emotie. Ja, van emotie. Om wat het betreffende dagboek weer had meegemaakt. Ik hield altijd een beetje afstand tot mijn dagboek. Dat wat ik niet graag las, hield ik dan heel even ver van me af. Zover mijn armen konden strekken. Nu zet ik gewoon mijn bril af.
Soms werd ik betrapt op het gestrekt lezen van mijn dagboeken. Ik heb er zelfs een foto van. Die had mijn vader van mij gemaakt tijdens een afschrikwekkend leesmoment, een passage waarin mijn vader zelf de hoofdrol speelde. Hij ging ontzettend tegen mij te keer in de desbetreffende dagboekpassage. En juist op dat moment maakte hij niet wetend de foto. En ik, ik strekte nog steeds mijn armen, het dagboek ver voor me uitgestoken. Maar dat duurde niet lang.
Mijn vader ging op zijn beurt gestrekt. Ook daarin speelde mijn dagboek een belangrijke hoofdrol. Het draaide om mijn vader’s oren. Bewees uiteindelijk zijn nut.
Toelichting:
Geschreven naar aanleiding van schrijfopdracht ‘Schrijfveren’.
Een idee van Hella Kuipers in samenwerking met redactie ColumnX.
Zie ook: http://heldenreis.nl/schrijfveren
Schrijfveer: Het nut van een dagboek (14 september 2015)
